Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ (Χρυσή Ιερουσαλήμ) (Το ιστορικό ενός τραγουδιού)

Όλα άρχισαν, όταν η Naomi Shemer προσκλήθηκε, μαζί με άλλους 4 συναδέλφους της, να συνθέσουν ένα τραγούδι για το β' μέρος του Ισραηλινού Φεστιβάλ Τραγουδιού, του 1967, στη διάρκεια του οποίου θα μετρούνταν οι ψήφοι των διαγωνιζόμενων τραγουδιών (που είχαν ακουστεί στο α' μέρος του Φεστιβάλ). Το Φεστιβάλ αυτό εγκαινιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60, από την Εθνική Ραδιοφωνία, Kol Yisrael (η Φωνή του Ισραήλ), έλαβε χώρα στο Binyanei ha-Umma, και μεταδόθηκε στο ραδιόφωνο σαν το κύριο πρόγραμμα την Ημέρα της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ (Η τηλεόραση έφτασε στο Ισραήλ προς το τέλος της δεκαετίας του ’60).
Ο τότε δήμαρχος της Ιερουσαλήμ, Teddy Kollek, είχε ζητήσει τα τραγούδια που θα εκτελούνταν την Ημέρα της Ανεξαρτησίας του 1967 (15 Μαΐου), να έχουν σχέση με την Ιερουσαλήμ. Ο παραγωγός του Φεστιβάλ, Gil Aldema, είχε ψάξει τα αρχεία του Kol Yisrael και δεν βρήκε πάνω από 6 εγγραφές τραγουδιών σχετικά με την Ιερουσαλήμ, γραμμένα από Ισραηλινούς ποιητές και συνθέτες από την αρχή του αιώνα. Κανένα από τα τραγούδια που είχαν γραφτεί μετά την ίδρυση του κράτους δεν ανέφερε ότι η πόλη ήταν χωρισμένη κι ότι οι Ιουδαίοι δεν μπορούσαν να πλησιάσουν το Kotel (το Τείχος των Δακρύων).
Οι 4 συνάδελφοι της Shemer τρομοκρατήθηκαν και αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με το αίτημα να συνθέσουν ένα τραγούδι με το προτεινόμενο θέμα. Και η ίδια, επίσης, ξαφνιάστηκε με την προοπτική, αλλά παρόλα αυτά συμφώνησε. Η Shemer είχε μια ιδιαίτερα στενή σχέση με την Ιερουσαλήμ. Είχε τελειώσει εκεί τη Μουσική Ακαδημία και εκεί γέννησε την κόρη της. Συνήθιζε να περνά ένα διάστημα κάθε καλοκαίρι στην πόλη με φίλους. Ταξίδευε στην πόλη για να εμπνέεται. Έκανε μια συνειδητή προσπάθεια για λίγο χρονικό διάστημα να συνθέσει ένα τέτοιο τραγούδι, αλλά χωρίς όφελος.[1] Μετά τηλεφώνησε στον Aldema, ζητώντας του να την απαλλάξει από την υποχρέωση. Αυτός της είπε να συνθέσει ένα τραγούδι, αλλά εισηγήθηκε να μην έχει καμιά σχέση με την Ιερουσαλήμ. Στους συνεργάτες του στο γραφείο είπε: «Τώρα θα γράψει για την Ιερουσαλήμ». Τη νύχτα εκείνη γεννήθηκε το τραγούδι «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ».
Μου ήρθε στο νου, η ιστορία στο Ταλμούδ[2] σχετικά με τον Rabbi Akiva, που κοιμήθηκε με τη γυναίκα του σ’ έναν αχυρώνα, αφού ο πατέρας της την αποκήρυξε από την περιουσία του, και της υποσχέθηκε ότι αν είχε τα μέσα θα της έδινε μια «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ». «Πρέπει να θυμηθούμε ότι την εποχή εκείνη η Ιερουσαλήμ ήταν γκρίζα κι όχι χρυσή», είπε η Shemer. «Γι’ αυτό αναρωτήθηκα: Είσαι σίγουρη, ‘σελ ζαχάβ’; Και κάτι μέσα μου απάντησε: Ναι, πράγματι, ‘σελ ζαχάβ’». Ο όρος «Γιερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» είχε χρησιμοποιηθεί και στα γραπτά διαφόρων ποιητών, λίγο πριν η Shemer συνθέσει το τραγούδι της. Ήταν νύχτα όταν κάθισε να γράψει τα λόγια και τη μελωδία. Την άλλη μέρα έφερε το τραγούδι στο Kol Yisrael. Ο Aldema συγκινήθηκε πολύ από αυτό.[3]
Η πρώτη εκδοχή του τραγουδιού περιλάμβανε μόνο την πρώτη και την τρίτη στροφή. Όταν έπαιξε το τραγούδι στη Rikvah Michaeli, αυτή την ρώτησε: «Και τι γίνεται με την Παλαιά Πόλη;» Η Shemer είπε ότι είχε ήδη αναφερθεί στην Παλαιά Πόλη με τα λόγια «ου-βελιμπμπά χομά» («και στην καρδιά της ένα τείχος»). Η Michaeli της απάντησε ότι ο πατέρας της είχε γεννηθεί στην Παλαιά Πόλη και την ονειρευόταν κάθε νύχτα. Η Shemer τότε συνέθεσε τη δεύτερη στροφή που αρχίζει «εϊχά γιαβσού μπορότ χα-μάγιμ». Σ’ αυτήν θρηνούσε το γεγονός ότι η αγορά ήταν άδεια, ότι δε σύχναζαν επισκέπτες στο Όρος του Ναού, κι ότι κανείς δεν κατέβαινε στη Νεκρά Θάλασσα από το δρόμο της Ιεριχώ. Η Shemer εξήγησε ότι όταν έγραφε αυτή τη στροφή είδε μπροστά στα μάτια της 2.000 χρόνια καταστροφής και όχι 19 χρόνια που είχαν περάσει από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Στη Shuli Natan, μια γυναίκα στρατιώτης, ζητήθηκε να τραγουδήσει το τραγούδι στο Φεστιβάλ. Στο στρατό ήταν δασκάλα των Εβραϊκών για μετανάστριες. Συγχρόνως, τραγουδούσε και λαϊκά τραγούδια. Εμφανιζόταν σ’ ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα που παρουσίαζε νεαρά ταλέντα. Η Naomi Shemer έτυχε να ανοίξει το ράδιο και την άκουσε να τραγουδάει. Ήταν λίγο μετά που είχε γράψει το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» και συζητούσε για το ποιος θα το τραγουδούσε. Καθώς άκουσε τη Natan να τραγουδάει, αποφάσισε ότι αυτή θα ήταν. Όταν πλησίασε τους παραγωγούς του Φεστιβάλ Τραγουδιού της είπαν ότι αυτό ήταν αδύνατο, αφού η Natan ήταν ερασιτέχνης. Μια φίλη της Shemer της είπε ότι αν πίστευε στη Natan θα έπρεπε να επιμείνει. Και επέμεινε. Τους ενημέρωσε ότι αν δεν άφηναν τη Natan να τραγουδήσει, δε θα συμφωνούσε να τραγουδηθεί αυτό το τραγούδι. Η ίδια η Natan αρχικά ήταν κάπως διστακτική στο να δεχτεί να αναλάβει το εγχείρημα.
Το τραγούδι έγινε αμέσως επιτυχία κι άγγιξε τις καρδιές πολλών. Όταν απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο, ο κόσμος φώναζε ότι ήθελε ξανά να ακούσει το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» κι ο Teddy Kollek της ζήτησε να το εκτελέσει ακόμα μια φορά.
Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, ο Yitzhak Rabin, που ήταν παρών στο Φεστιβάλ, έμαθε ότι ο Nasser είχε κηρύξει το κλείσιμο των Στενών του Tiran, και βιάστηκε να εγκαταλείψει το κτίριο.[4] Η στρατιωτική κατάσταση με την Αίγυπτο είχε προκαλέσει πολλή ένταση στο κοινό. «Όταν τραγουδούσα το τραγούδι, αυτό έσπασε κατά κάποιο τρόπο την ένταση και το κοινό τραγουδούσε την επωδό μαζί μου», αναπολεί η Natan. Μερικές μέρες αργότερα ο στρατός άρχισε να κινητοποιεί τις εφεδρείες του και το τραγούδι βοηθούσε στο να ενθαρρύνει τους στρατιώτες.
Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών ξέσπασε τη Δευτέρα, 5 Ιουνίου του 1967. Η Παλαιά Πόλη της Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε από τις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις στις 7 Ιουνίου. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος και η Ιερουσαλήμ ελευθερώθηκε το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» έγινε αμέσως ένας ψευτο-ύμνος. Κατά τη διάρκεια της απελευθέρωσης της πόλης, οι στρατιώτες ξέσπασαν τραγουδώντας το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» στο Τείχος των Δακρύων. Ο τηλεοπτικός παραγωγός Yossi Ronen, που την εποχή εκείνη έκανε ρεπορτάζ από το μέτωπο, σημείωνε ότι «ο ενθουσιασμός έφτανε στο κατακόρυφο». Ο Rabbi Shlomo Goren, ο αρχιραβίνος των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, φύσηξε το σοφάρ και απάγγειλε προσευχές. «Οι αλεξιπτωτιστές ξέσπασαν σε τραγούδια κι εγώ ξέχασα το ρόλο μου ως ένας ‘αντικειμενικός ρεπόρτερ’ και ενώθηκα μαζί τους τραγουδώντας το ‘Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ’».
Η Shemer και η Natan ταξίδεψαν προς τα νότια και μαζί προσπάθησαν να υψώσουν το ηθικό των στρατιωτών. Η Shemer άκουσε κι αυτή τις φωνές αυτές κι έγραψε την τελευταία στροφή στο El-Arish, τη μέρα που η Παλαιά Πόλη της Ιερουσαλήμ απελευθερώθηκε, και την τραγούδησε το ίδιο βράδυ μπροστά σε στρατιώτες. Στη στροφή αυτή εξέφραζε τις αλλαγές που έλαβαν χώρα στην πόλη με την ενοποίηση και των δυο τμημάτων της, και σχετίζεται άμεσα με τη δεύτερη στροφή.
Μερικούς μήνες μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, ο συγγραφέας Amos Oz την κριτίκαρε στην καθημερινή εφημερίδα Davar για τους διαρθρωτικούς βερμπαλισμούς στην επιπλέον στροφή, υποστηρίζοντας ότι η αγορά δεν ήταν άδεια, αλλά γεμάτη από Άραβες. Και το ίδιο ίσχυε με το Όρος του Ναού και το δρόμο προς την Ιεριχώ. Η Naomi Shemer διαφώνησε με τη θέση του, και μίλησε καθαρά για τη χρονική στιγμή της κατηγορίας, δηλώνοντας ότι το τραγούδι είχε αποκτήσει αμέσως δημοτικότητα, και τότε δεν ακούστηκαν διαμαρτυρίες. Είκοσι χρόνια μετά το συμβάν και μετά από πολλή σκέψη, η Shemer επανέλαβε την άποψή της σ’ ένα παράρτημα εφημερίδας που τιμούσε τα είκοσι χρόνια από την επανένωση της πόλης: «Η Ιερουσαλήμ χωρίς Ιουδαίους ήταν σε πένθος και σε ερείπια, και η Γη του Ισραήλ χωρίς Ιουδαίους ήταν σε ερήμωση».
Το τραγούδι συνέχισε να εγείρει πολιτική διαμάχη, κάτι που συνεχίστηκε μέχρι σήμερα. Κατά ειρωνικό τρόπο, ένα μέλος της Knesset (Κοινοβούλιο), ο Uri Avneri, ήταν αυτός που το 1967 κατέθεσε ένα νομοσχέδιο για να κάνει το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» εθνικό ύμνο, σε αντικατάσταση του Εθνικού Ύμνου «χα-τίκβα». Ο Avneri συναντήθηκε με τη Shemer και προσπάθησε να της εξηγήσει τη σπουδαιότητά του. Αυτή το βρήκε διασκεδαστικό. «Μου αρέσει η χα-τίκβα» είπε «και δεν μπορεί να αντικατασταθεί». Το νομοσχέδιο ποτέ δεν πήγε προς συζήτηση στην επιτροπή της Βουλής.
Το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» εκλέχτηκε ως το «Τραγούδι της χρονιάς», και η Natan κέρδισε το βραβείο «Kinnor David». Η Shemer και η Natan ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο εκτελώντας και προωθώντας το τραγούδι. Το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» έχει τη θέση ενός κλασικού τραγουδιού, και θεωρείται σαν δεύτερος Εθνικός Ύμνος μετά το «χα-τίκβα». Έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και έχει εκτελεστεί από πολλούς. Το τραγούδι έφτασε να θεωρείται εθνικό σύμβολο. Έχει συμπεριληφθεί σε ταινίες και έχει πάρει προεξέχουσα θέση στα εθνικά γεγονότα.
Το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» επιλέχτηκε στην 50η επέτειο της Ημέρας της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ που γιορτάστηκε το 1998, ως «Τραγούδι του Ιωβηλαίου». Σε μια ανασκόπηση που διεξήγαγαν μαζί ο ραδιοφωνικός σταθμός Reshet Gimmel, ο τηλεοπτικός σταθμός Channel One και η καθημερινή εφημερίδα Yediot Aharonot, το τραγούδι επιλέχθηκε ως το πιο δημοφιλές στα πρώτα 50 χρόνια του Ισραήλ. Όταν τα 10 πρώτα τραγούδια ανακοινώθηκαν, η Shemer εμφανίστηκε στην τηλεόραση και έπαιξε το τραγούδι. Στα τραγούδια που έγιναν επιτυχίες σημαδεύοντας την 40η επέτειο του κράτους στο Reshet Gimmel, επιλέχθηκε ως το «Τραγούδι του Αιώνα». Το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» περιλήφθηκε στη συλλογή 4 CDs με τα καλύτερα τραγούδια που συμμετείχαν στα 17 Φεστιβάλ Τραγουδιού που έλαβαν χώρα κι η οποία κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1999.
Ο εκπαιδευτικός και μελετητής Nathan Greenbaum, που έδειξε τους παραλληλισμούς με κάποια μοτίβα τραγουδιών στις ιουδαϊκές πηγές, εξέφρασε την άποψη, σύμφωνα με την οποία, το «Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ» αξίζει να περιληφθεί στη λειτουργία της συναγωγής.[5] Η Naomi Shemer συνέχισε να εκπληρώνει ένα τρομερό ρόλο στη διαμόρφωση της ισραηλινής μουσικής. Το 1983 έλαβε το ισραηλινό βραβείο που απονέμεται παραδοσιακά την Ημέρα της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ, για τη διακεκριμένη της συμβολή στην ισραηλινή μουσική.[6]
Η Shuli Natan συνέχισε να τραγουδάει και στο Ισραήλ και στο εξωτερικό, και έφτιαχνε άλμπουμ για 10 χρόνια μετά την αρχική της επιτυχία. Μετά γνώρισε και παντρεύτηκε τον Matthew Weiss. Αφού αφιέρωσε περίπου 10 χρόνια για την ανατροφή των παιδιών της, η Natan συνέχισε την καριέρα της στο τραγούδι και από τότε έχει κυκλοφορήσει διάφορα άλμπουμ. Μένει στο Ra’anana μαζί με τον άντρα της και τα 5 παιδιά τους.
από τον Yael Levine
[1] Σύμφωνα με τη Shemer, αυτή ήταν μια περίοδος δύο μηνών.
[2] Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, Nedarim 50a. Διάβασε γι’ αυτήν την πηγή με πιο πολλές λεπτομέρειες, όπως και για άλλες πηγές που αναφέρονται στο θέμα, στην ιστοσελίδα: www.jerusalemofgold.co.il/jewishsources.html
[3] Σύμφωνα με τη Shemer, έκλαψε. Κατά τον ίδιο, δεν έκλαψε, αλλά συγκινήθηκε πολύ.
[4] Σύμφωνα με τη Natan, το κοινό ήξερε ήδη την ώρα του Φεστιβάλ ότι ο Nasser είχε κηρύξει το κλείσιμο των Στενών.
[5] Ο Rabbi Yisrael Rosen έγραψε σ’ ένα Dvar Torah για το εβδομαδιαίο τεύχος του be-Hukotai, το 1998, σχετικά με τα λόγια: «κι σμεχ τσορέβ ετ χασφατάγιμ/ κε-νεσικάτ σαράφ/ ιμ εσκατέχ Γερουσαλάιμ/ ασέρ κουλλά ζαχάβ»: Γιατί το όνομά σου ζεματάει τα χείλη/ σαν το φιλί ενός σεράφ/ αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ/ που είσαι ολόκληρη από χρυσό, - ο αίνος με τον οποίον καταλήγει η Naomi Shemer. Γράφοντας αυτό, διατήρησε τη φωνή του ουρανού και μια ηχώ των περασμένων γενιών, στα αυτιά των ηρώων των Ενόπλων Δυνάμεων που επέστρεψαν στα ιερά μέρη πριν από 31 χρόνια».
[6] Δες το Παιδαγωγικό Κέντρο της Naomi Shemer: www.jajz-ed.org/100/people/bios/shemer.html

ΓΕΡΟΥΣΑΛΑΪΜ ΣΕΛ ΖΑΧΑΒ (Χρυσή Ιερουσαλήμ)
από τη Naomi Shemer

1) Αβίρ χαρίμ, ζαλούλ καγιάιν (Βουνίσιος αέρας, καθαρός σαν κρασί)
βερέια ορανίμ (και το άρωμα των πεύκων)
νισσά μπερούαχ χααρμπάγιμ (μεταφέρεται με την αύρα του δειλινού)
ιμ κολ πααμονίμ. (μαζί με τον ήχο των κουδουνιών)
Ουβταρντεμάτ ιλάν βαέβεν (Και στον ύπνο του δέντρου και της πέτρας)
σβουγιά μπαχαλομά (αιχμαλωτισμένη στο όνειρό της)
χαΐρ ασέρ μπαντάντ γιοσέβετ (είναι η πόλη που κάθεται μοναχική)
ουβελιμπμπά χομά (και στην καρδιά της υπάρχει ένα τείχος)

ΕΠΩΔΟΣ
Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ (Χρυσή Ιερουσαλήμ)
βεσέλ νεχόσετ βέσελ ορ (και χάλκινη και φωτεινή)
αλό λεχόλ σιράιχ (για όλα τα τραγούδια σου)
ανί κιννόρ (δις) (εγώ είμαι ένα βιολί)

2) Εϊχά γιαβσού μπορότ χαμάιμ (Πώς ξεράθηκαν οι δεξαμενές νερού)
κικκάρ χασουκ ρεϊκά (η αγορά είναι άδεια)
βεέιν πόκεντ ετ χάρχαμπάϊτ (κανείς δεν συχνάζει στο Όρος του Ναού)
μπαΐρ χααττικά. (στην Παλαιά Πόλη)
Ουβαμαρότ ασέρ μπασέλα (Και στις σπηλιές στους βράχους)
μεγιαλλελότ ρουχότ (άνεμοι ουρλιάζουν)
βεέιν γιορέντ ελ γιάμ χαμέλα (και κανείς δε κατεβαίνει στη Νεκρά Θάλασσα)
μπεντέρεχ Γιέριχο (από το δρόμο της Ιεριχώ)

ΕΠΩΔΟΣ
Γιερουσαλάιμ σελ ζαχάβ (Χρυσή Ιερουσαλήμ)
βεσέλ νεχόσετ βέσελ ορ (και χάλκινη και φωτεινή)
αλό λεχόλ σιράιχ (για όλα τα τραγούδια σου)
ανί κιννόρ (δις) (εγώ είμαι ένα βιολί)

3) Αχ βεβοΐ χαγιόμ λασίρ λαχ (Αλλά καθώς έρχομαι σήμερα να σου τραγουδήσω)
βελάχ λικσόρ κταρίμ (και να σε στολίσω με στέμματα)
κατόντι μιτσεΐρ μπανάιχ (είμαι ο πιο μικρός από τα νεαρά παιδιά σου)
ουμεαχρόν χαμσορερίμ. (και ο τελευταίος από τους ποιητές)
Kισμέχ τσορέβ ετ χασφατάιμ (γιατί το όνομά σου ζεματάει τα χείλη)
κενεσικάτ σαράφ (σαν το φιλί ενός σεράφ)
ιμ εσχαχέχ Γερουσαλάιμ (αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ)
ασέρ κουλλά ζαχάβ. (εσένα που είσαι όλη χρυσή)

ΕΠΩΔΟΣ
Γιερουσαλάιμ σελ ζαχάβ (Χρυσή Ιερουσαλήμ)
βεσέλ νεχόσετ βέσελ ορ (και χάλκινη και φωτεινή)
αλό λεχόλ σιράιχ (για όλα τα τραγούδια σου)
ανί κιννόρ (δις) (εγώ είμαι ένα βιολί)

4) Χαζάρνου ελ μπορότ χαμάγιμ (Επιστρέψαμε στις δεξαμενές νερού)
λασούκ βελακικκάρ (στην αγορά και στον τόπο της αγοράς)
σοφάρ κορέ μπεχάρχαμπάϊτ (μια σάλπιγγα καλεί από το Όρος του Ναού)
μπαΐρ χαατικά. (στην Παλαιά Πόλη)
Ουβαμαρότ ασέρ μπασέλα (Και στις σπηλιές στους βράχους)
αλφέι σμασότ ζορχότ (χίλιοι ήλιοι λάμπουν)
νασούβ νερέντ ελ γιάμ χαμέλα (και πάλι θα κατεβαίνουμε στη Ν. Θάλασσα)
μπεντέρεχ Γιέριχο (από το δρόμο της Ιεριχώ)

ΕΠΩΔΟΣ
Γερουσαλάιμ σελ ζαχάβ (Χρυσή Ιερουσαλήμ)
βεσέλ νεχόσετ βέσελ ορ (και χάλκινη και φωτεινή)
αλό λεχόλ σιράιχ (για όλα τα τραγούδια σου)
ανί κιννόρ (δις) (εγώ είμαι ένα βιολί)


H παγκόσμια μεροληψία των ΜΜΕ στη διαμάχη Ισραηλινών-Παλαιστινίων.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα, τα περισσότερα Μέσα Ενημέρωσης έπαιξαν πάλι τον ίδιο ρόλο, μεταδίδοντας ειδήσεις με τρόπο που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών ενάντια στο Ισραήλ σ’ όλο τον κόσμο. Εκτός από το Πρακτορείο Fox, που ήταν αντικειμενικό, τα CNN και SKY, αν και οι ανταποκριτές τους κάνουν την προσπάθεια να μεταδώσουν ειδήσεις κι από τα δύο στρατόπεδα, ο τρόπος που τις μεταδίδουν είναι τέτοιος, που παρουσιάζεται το Ισραήλ ως ο πρωταίτιος και υπεύθυνος για τα συμβάντα. Το BBC πάντως θα μπορούσε να πάρει και βραβείο για την προκατάληψη και μεροληψία που έχουν οι εκπομπές του ενάντια στο Ισραήλ. Όλα αυτά τα πρακτορεία ειδήσεων επιτρέπουν επιπλέον σε Μουσουλμάνους καλεσμένους ομιλητές να λένε τις απόψεις τους και να παρουσιάζουν με τρόπο μεροληπτικό και συχνά ψευδή τα γεγονότα, χωρίς ν’ ακούγεται η άλλη πλευρά. (Σ.Μ. Κάτι τέτοιο κάνουν κατά κόρον και τα ελληνικά ΜΜΕ).
Τα τελευταία 40 χρόνια, τα Μέσα Ενημέρωσης έχουν πετύχει να εξαπατήσουν το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ως προς την πραγματική κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Ο σατανάς, άρχοντας των «κοσμοκρατόρων του σκότους του αιώνος τούτου» ελέγχει τα ΜΜΕ και την κάθε είδηση που μεταδίδουν.
Η λέξη που στρατηγικά χρησιμοποιείται κι επηρεάζει την άποψη των απλών ακροατών, είναι τα «κατεχόμενα», αφήνοντας να εννοηθεί ότι το Ισραήλ παράνομα κατέχει Αραβικά εδάφη. Ποιος όμως κάθεται να σκεφτεί πάνω σ’ αυτό; Είναι αλήθεια έτσι; Και είναι τα ονόματα Ιουδαία και Σαμάρεια Αραβικές ονομασίες; (Σημ. Μεταφραστή: Εμάς τους Έλληνες θα έπρεπε τουλάχιστον να μας κάνει να σκεφτούμε ότι κάτι παρόμοιες διεκδικήσεις επάνω σε χώρους με ελληνικές ονομασίες προβάλλει και η FYROM). (…)
Όλη λοιπόν η δικαιολογία, για τις συγκρούσεις σ’ αυτήν την περιοχή, στηρίζονται στη διεκδίκηση εδαφών, που παράνομα «κατέχει» το Ισραήλ, αν και είναι μέρος της γης, που στα μάτια του Θεού ανήκει με διαθήκη Του σ’ αυτό το λαό. (Σημ.Μεταφρ. Ο Θεός στη Διαθήκη Tου διασαφηνίζει τα όρια της γης που έχει δώσει στον Ισραήλ είναι: «Από του ποταμού της Αιγύπτου, έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού Ευφράτου» (Γένεσις 15:18, και Ψαλμός 105:7-11, Ιερεμίας 30:3 κ.ά.)
Επίσης η ονομασία «Παλαιστινιακός λαός» δεν υπήρχε πριν από τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967. Ακόμη παραβλέπεται ότι η Λωρίδα της Γάζας «παραχωρήθηκε» το 2005 από τους Ισραηλινούς στους Παλαιστινίους, σαν μια πρώτη κίνηση για χάρη της ειρήνης, αποχώρησαν όλοι οι Ισραηλινοί "έποικοι" που ζούσαν εκεί. Πώς λοιπόν είναι «κατεχόμενα» η Γάζα; Ποιος "κατέχει" τώρα τη Λωρίδα της Γάζας; Πριν από τον πρόσφατο τελευταίο πόλεμο δεν υπήρχε εκεί ούτε ένας Ισραηλινός.
Και τι έγινε μετά, αφότου το Ισραήλ αποσύρθηκε από τη Γάζα; Σχεδόν αμέσως άρχισαν να πέφτουν οι ρουκέτες στις πιο κοντινές Ισραηλινές πόλεις. Για τρία χρόνια οι κάτοικοι των πόλεων στα νότια του Ισραήλ ζουν σ’ έναν εφιάλτη, που δεν τους επιτρέπει να εργαστούν κανονικά, να λειτουργήσουν τα σχολεία, να παίξουν τα παιδιά. Όσο κι αν τρέχουν στα καταφύγια, δεν μπόρεσαν να μην κλάψουν και θύματα. Μόνο στις πόλεις Sderot, Netivot, Ashdot, Askelon και Beersheva έχουν πέσει πάνω από 8.000 ρουκέτες. Χώρια όσες έπεσαν παραπέρα Πώς δεν βρέθηκε κανείς, απ’ αυτούς που τόσο ενδιαφέρονται για την ειρήνη σ’ αυτή την περιοχή, να σταματήσει τη Χαμάς που ρίχνει συνέχεια ρουκέτες σε άμαχο πληθυσμό; Μήπως δεν υπάρχουν και εκεί μικρά παιδάκια που σκοτώθηκαν; Αλλά ούτε βρέθηκε κάποιος να επαινέσει το Ισραήλ για την υπομονή που ανέχτηκε την κατάσταση αυτή τρία ολόκληρα χρόνια.
Είναι φανερό πως η Χαμάς σχεδίαζε μια εξοντωτική επίθεση ενάντια στο Ισραήλ και μόνο από το γεγονός, ότι μέσα σ’ αυτό το διάστημα εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να κατασκευάσει ολόκληρο υπόγειο δίκτυο από τούνελ, υπολογίζονται σε μερικές εκατοντάδες, για μεταφορά πολεμικού υλικού και στρατιωτικών ενισχύσεων. Σε τι τα χρειαζόταν αυτά, αν αποσκοπούσε στην ειρήνη;
Και τελικά, ενώ η Χαμάς αρνήθηκε ν’ ανανεώσει μια κατάπαυση πολεμικών ενεργειών, έριξε ταυτόχρονα 80 ρουκέτες σε μια μόνη μέρα. Πώς μπορεί να ερμηνευτεί αυτή και μόνη η ενέργεια, αν όχι σαν κήρυξη πολέμου; Τι άλλη επιλογή είχε το Ισραήλ, από το να ανταποκριθεί ανάλογα; Στην πραγματικότητα, κι αυτό είναι κάτι που παραβλέπεται από τα Μέσα Ενημέρωσης, είναι η Χαμάς που ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο και τώρα ο Αραβικός κόσμος φωνάζει για παραβίαση κανονισμών εκ μέρους του Ισραήλ.
Το πρόβλημα της βίας βρίσκεται στην άρνηση των Μουσουλμάνων Αράβων ν’ αναγνωρίσουν στους Ισραηλινούς το δικαίωμα να υπάρχουν σαν οργανωμένος λαός, σαν κράτος. Γιατί δεν έχουν πρόβλημα οι υπόλοιποι, ενάμιση σχεδόν εκατομμύριο Άραβες, που ζουν στο Ισραήλ κάτω από πολύ καλές συνθήκες;
Το πιο λυπηρό είναι ότι στη Δυτικό κόσμο, ακόμη και στην Εκκλησία, δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από την εποχή του Ναζισμού. Ο κόσμος σώπαινε, όταν οι Ναζί σκότωναν εκατοντάδες Εβραίους καθημερινά. Για 40 χρόνια, από το 1967, το Ισραήλ είναι εκτεθειμένο στην τρομοκρατία των Παλαιστινίων και ο κόσμος σωπαίνει ή ακόμη χειρότερα στέκεται στο πλευρό των Γκουερίλλας, που δεν έχουν άλλο στόχο από την πλήρη εξαφάνιση του Ισραήλ. Αυτό είναι ένα σχεδιασμένο, προγραμματισμένο ολοκαύτωμα! Η Εκκλησία σώπαινε, δόξαζε και λάτρευε το Θεό του Ισραήλ τις Κυριακές, ενώ 6 εκατομμύρια Εβραίοι θανατώνονταν, αποτεφρώνονταν. Και σήμερα ένα μεγάλο μέρος της Χριστιανοσύνης κάνει το ίδιο. Λάβαμε πληροφορίες ότι υπήρξαν και πάστορες, που αρνήθηκαν να προσευχηθούν για το Ισραήλ την προηγούμενη Κυριακή. Μερικοί μάλιστα προσευχήθηκαν μόνο για τη Γάζα. (…)
David Silver

Χαμάς και Τζιχάντ

Ένας επόμενος πόλεμος στη Μέση Ανατολή πρόκειται όπου να’ ναι να ξεσπάσει και σίγουρα όλα τα Μέσα Ενημέρωσης θα προβάλλουν τις σχετικές ανταποκρίσεις. Μετά από την άρνηση για εκεχειρία εκ μέρους της Χαμάς, που αφότου κατοχυρώθηκε στην περιοχή της Γάζας δεν έχει πάψει να βομβαρδίζει με ρουκέτες το νότιο Ισραήλ, οι Ισραηλινές δυνάμεις θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν σημαντικές βάσεις, αποθηκευμένα πυρομαχικά, τα κρυμμένα σε σπίτια και σχολεία αρχηγεία, και ό,τι απειλεί την ύπαρξη του πληθυσμού τους στα νότια της χώρας τους. ( Η λέξη Χαμάς αποτελείται από τ’ αρχικά Harakat al-Muqawima al-Islamiyya που σημαίνει Ισλαμική Αντιστασιακή Κίνηση).
Η Χαμάς ιδρύθηκε από το σεβαστό δάσκαλο τού Οσάμα Μπιν Λάντεν, το σεΐχη Αμπντουλάχ Γιουσούφ Ατζάμ και είναι συνδεδεμένη με την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ισλαμική οργάνωση που κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο συνεργαζόταν με τους Ναζί. Η οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που λαβαίνει από το Ιράν, και οι κοινοί τους στόχοι, μας κάνει να εννοούμε ότι πνευματικά βρίσκονται κάτω από την επίδραση του «άρχοντα της Περσίας». Να λίγα σημεία από το Καταστατικό της Χαμάς (1988): «Το Ισραήλ θα παραμείνει όρθιο μόνο μέχρι να το εξολοθρέψει το Ισλάμ… Η Ισλαμική Αντιστασιακή Κίνηση… αγωνίζεται, για να υψώσει τη σημαία του Ισλάμ πάνω σε κάθε εκατοστό της Παλαιστινιακής γης. Ο Αλλάχ είναι ο σκοπός μας, ο προφήτης το πρότυπό μας, η Τζιχάντ το μονοπάτι μας, και ο θάνατος για τον Αλλάχ η ευγενική μας πίστη».
Η Χαμάς είναι παραδομένη με ζήλο στη βίαιη Τζιχάντ, με στόχο την πλήρη καταστροφή του Ισραήλ και την εγκαθίδρυση μιας Ισλαμικής δικτατορίας σε όλη τη γη του. Απώτερος στόχος τους η επικράτηση του Ισλάμ σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η Χαμάς κέρδισε τις εκλογές στη Γάζα κι έτσι εκπροσωπεί αυτό το λαό. Ο λαός αυτός είναι που στέλνει συνέχεια ρουκέτες στις πόλεις και στα χωριά του νότιου Ισραήλ. Στα τελευταία τρία χρόνια, αφ’ ότου το Ισραήλ τους παραχώρησε τη Λωρίδα της Γάζας, πάνω από 8.000 τέτοιες ρουκέτες έχουν προκαλέσει μεγάλες καταστροφές αλλά και θάνατο Ισραηλινών πολιτών, που δεν μπορούν να εργαστούν και να ζήσουν φυσιολογικά κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Για παράδειγμα, το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου, έπεσαν μόνο μέσα σ’ αυτή τη μέρα 36 ρουκέτες.

Όσο χειρότερα πάνε τα πράγματα, τόσο καλύτερο είναι
Πριν από χρόνια κατανόησα μια άποψη της Κομμουνιστικής επαναστατικής στρατηγικής. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, οι οικονομικές δυνάμεις του κόσμου προχωρούν σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς μια παγκόσμια κομμουνιστική κυβέρνηση. Οι εργατικές τάξεις θεληματικά ή άθελά τους, ακόμη κι αν είναι ευχαριστημένες από τις συνθήκες της ζωής τους, θα οδηγηθούν σε ενέργειες που θα καταρρίψουν τις κυβερνήσεις τους. Η επαναστατική μέθοδος είναι να προκληθούν τρομοκρατικά χτυπήματα και ενέργειες που θα κάνουν τη ζωή πολύ δύσκολη για τους πολίτες. Η τρομοκρατία και η βία θα εξαναγκάσει τις κεφαλαιοκρατικές κυβερνήσεις να δείξουν «το πραγματικό τους πρόσωπο» στην προσπάθειά τους να καταστείλουν το κακό, και μέσα σ’ αυτό θα περιορίσουν όλων τις ελευθερίες. Αυτό θα προκαλέσει προβλήματα και καταπίεση στις εργαζόμενες τάξεις. Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, – έτσι λέει η θεωρία – οι εργάτες θα συνειδητοποιήσουν «το κακό πρόσωπο» του καπιταλισμού και η επανάσταση θα ενισχυθεί. Ίσως μια τέτοια λογική να φαίνεται περίεργη σε πολλούς, όποιος όμως το κατανοήσει θα μπορέσει να καταλάβει και την παρόμοια στρατηγική της Αλ Κάιντα του Μπιν Λάντεν, και της Χαμάς. (…)
Στη Λωρίδα της Γάζας η Χαμάς αυτό ακριβώς εφαρμόζει: «Όσο χειρότερα, τόσο το καλύτερο». Είναι σίγουροι, ότι το συνεχές χτύπημα των ρουκετών στις πόλεις και στις φάρμες τους θα εξαναγκάσει κάποτε τους Ισραηλινούς να προβούν σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Γάζα. Αυτό θα προκαλέσει πολλά δεινά στους κατοίκους της Γάζας και θα τους ωθήσει να μπουν με όλες τους τις δυνάμεις στον αγώνα της Τζιχάντ. Η Χαμάς λογαριάζει επίσης ότι αυτό θα ξεσηκώσει παγκόσμια κατακραυγή, όλος ο Ισλαμικός κόσμος θα αγανακτήσει και τουλάχιστον κάποιο ή όλα τα γειτονικά κράτη θα μπουν στο άρμα του πολέμου.

Όχι νέα, άσχημα νέα
Ίσως ν’ απορείτε, γιατί όσα συμβαίνουν από τη Χαμάς στο Ισραήλ, το συνεχές σφυροκόπημα στις πόλεις και στα χωριά του, οι τρομοκρατικές επιθέσεις που έχουν στοιχίσει τόσες ζωές, οι απαγωγές και ό,τι τέλος πάντων εξαναγκάζει το Ισραήλ να προβεί τελικά σε πολεμικές επιχειρήσεις, γιατί όλα αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη κάλυψη και προβολή από τα Μέσα Ενημέρωσης στο Δυτικό κόσμο. Η απάντηση είναι απλή. Τα Μέσα Ενημέρωσης επικεντρώνουν το φακό τους σε ό,τι πουλάει και οπωσδήποτε λαβαίνουν υπόψη τη γνώμη του Αραβικού κόσμου, και για την ενεργειακή εξάρτηση που υπάρχει αλλά και από το φόβο της τρομοκρατίας. Δεν παρουσιάζουν μιαν ακριβοδίκαιη κάλυψη και για τις δύο πλευρές, παρά μόνο κάτι λακωνικές, σχεδόν φευγαλέες ειδήσεις, σχετικά με την κατάσταση στο Ισραήλ, με αποτέλεσμα οι ακροατές να μένουν μονομερώς ενημερωμένοι, αδυνατώντας να κατανοήσουν τη φύση της σύγκρουσης και το πού θα οδηγήσουν όλα αυτά στη συνέχεια. Μα αυτό δυστυχώς είναι το ζητούμενο, αυτό που δεν υπηρετούν τα Μέσα Ενημέρωσης!


Avner Boskey

O άρχων του βασιλείου της Περσίας

Η Γραφή μάς αποκαλύπτει ότι οι δαιμονικές δυνάμεις είναι οργανωμένες σε πολιτικά ή στρατιωτικά σχήματα (Ησαΐας. 24:21, Δανιήλ 4:35, Ρωμ. 8:38, Εφεσ. 6:12, Κολοσσαείς 1:16, 2:15, Α΄ Πέτρου 3:22). Μια από τις πιο αποκαλυπτικές περιγραφές του πνευματικού πολέμου που διεξάγεται στα επουράνια βρίσκουμε στον Προφήτη Δανιήλ 10:12-20. Εδώ ο άγγελος του Θεού μιλάει στον Δανιήλ για μια δαιμονική οντότητα-εξουσία, που ονομάζεται «ο άρχων της Περσίας» και ο οποίος επηρεάζει τη φυσική διακυβέρνηση αυτής της χώρας (σημερινό Ιράν). Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα χωρία που αναφέρουμε πιο πάνω, είναι ότι υψηλού επιπέδου δαιμονικές δυνάμεις ελέγχουν και επηρεάζουν επίγειες πολιτικές δυνάμεις κι εξουσίες (στο Δανιήλ 10:20 αναφέρεται και «ο άρχων της Ελλάδος», της επόμενης υπερδύναμης που θα διαδεχόταν την Περσία). Όλες αυτές οι ισχυρές δαιμονικές οντότητες ελέγχονται και διοικούνται με τη σειρά τους από τον «άρχοντα των δαιμονίων» (Ματθ. 12:24) και «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12:31) που είναι ο ίδιος ο σατανάς (Αποκάλ. 12 :9).
Παρ’ όλο που αυτή η άποψη μπορεί να φανεί πολύ επαναστατική σε μερικούς, πιστεύουμε πως η Γραφή δεν τα αναφέρει αυτά απλά για δημιουργία εντυπώσεων. Υπάρχει και κάτι άλλο ακόμη, που αν δεχόμαστε ότι η Γραφή είναι ο λόγος του Θεού πρέπει να το δεχτούμε: Στους Ψαλμούς 2 και 79 παρουσιάζεται η ανθρωπότητα σαν ένα σύνολο εθνών σε πλήρη επανάσταση ενάντια στο Θεό, και με βλέψεις επάνω στη Σιών, στον τόπο που ο Θεός έδωσε με διαθήκη στο λαό Του και τον όρισε για κατοικητήριό Του, να προσπαθούν να εξολοθρεύσουν αυτόν ακριβώς το λαό Ισραήλ. Και οι δύο αυτοί Ψαλμοί, και όχι μόνο αυτοί, καταλήγουν στο ότι ο Θεός θα συνταράξει στην οργή Του τα έθνη που δεν επικαλούνται το όνομά Του, και θα εκχέει το θυμό Του σ’ αυτούς που ερημώνουν τον Ιακώβ.
Η Γραφή είναι ξεκάθαρη ως προς αυτό: Όποιος λαός ή πολιτική υπερδύναμη προκαλεί βλάβη στον Ισραήλ, δεν ενεργεί μέσα σε κάποιο πνευματικό κενό, αντίθετα οδηγείται σ’ αυτό από δυνάμεις εχθρικές προς το Θεό και τα σχέδιά Του. Σ’ όλο το μήκος της ιστορίας, όλες οι ενέργειες που έχουν γίνει ενάντια στον λαό Ισραήλ προέρχονται από σκοτεινές πνευματικές δυνάμεις (…).
Και τώρα ήδη στο Ιράν καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για να παραχθούν πυρηνικά μέσα κατάλληλα να καταστρέψουν το Ισραήλ κι αυτή η απειλή δεν είναι κάτι που έχει κρατηθεί κρυφό. Ο «άρχων της Περσίας» επισκιάζει κι επηρεάζει ακόμη αυτή τη χώρα. Ταυτόχρονα, τα υπόλοιπα έθνη του κόσμου, σαν ναρκωμένα στο να διακρίνουν την πραγματικότητα, αντιδρούν χωρίς βιασύνη, χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία.
Υπάρχει μια βιβλική αρχή εξαιρετικής σημασίας για μας, ειδικά αν εκζητούμε οδηγία στο πώς ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Τη βρίσκουμε στον προφήτη Δανιήλ. Το κλειδί που του έδωσε τη δυνατότητα να μάθει τι γινόταν στα πνευματικά παρασκήνια ήταν το εξής:
** Ο Δανιήλ είχε ταπεινωθεί με μετάνοια για τις αμαρτίες του λαού του προσευχόμενος με
προσευχή και νηστεία (10:2-3,12)
** Το θέμα της προσευχής του ήταν ο λαός Του, ο λαός Ισραήλ (κεφ. 9 και 10:14).
Μια παρόμοια στάση και προσευχή είναι αποφασιστική, για να πάρουμε την οδηγία του Θεού σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες επάνω στον πλανήτη γη.

Ιστορικές πληροφορίες για Ισραήλ - Ιερουσαλήμ.

1. Το Ισραήλ έγινε κράτος το 1312 π. Χ., σχεδόν 2.000 χρόνια πριν από την εμφάνιση του Ισλάμ.
2. Μετά από την είσοδό τους στη Χαναάν, οι Ισραηλίτες κυβέρνησαν αυτή τη γη για χίλια χρόνια κι
εξακολούθησαν να υπάρχουν εκεί σαν παρουσία κατοίκων συνολικά για 3.300 χρόνια.
3. Η αραβική διακυβέρνηση στη γη του Ισραήλ μετά από την κατάκτησή του το 633 μ.Χ. είχε
διάρκεια μόνο 22 χρόνια.
4. Για πάνω από 3.000 χρόνια η Ιερουσαλήμ ήταν πρωτεύουσα των Εβραίων. Δεν υπήρξε ποτέ η
πρωτεύουσα κάποιου άλλου ισλαμικού έθνους. Ακόμη και κάτω από την Ιορδανική Επικυριαρχία
η (ανατολική) Ιερουσαλήμ δεν είχε γίνει πρωτεύουσα ούτε την είχε επισκεφθεί άραβας ηγέτης.
5. Ιδρυτής της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα ήταν ο βασιλιάς Δαυίδ. Ο Μωάμεθ ποτέ δεν την
επισκέφθηκε.
6. Η Ιερουσαλήμ αναφέρεται 700 φορές στη Βίβλο, αλλά ούτε μία φορά στο Κοράνι.
7. Οι Εβραίοι προσεύχονται με το πρόσωπο προς την Ιερουσαλήμ, οι Μουσουλμάνοι με το πρόσωπο
προς τη Μέκκα. Αν ένας Μουσουλμάνος βρίσκεται ανάμεσα στις δυο αυτές πόλεις, προσεύχεται
με το πρόσωπο στραμμένο προς τη Μέκκα και τα νώτα του προς την Ιερουσαλήμ.
8. Οι άραβες πρόσφυγες από το Ισραήλ άρχισαν να αυτοαποκαλούνται «Παλαιστίνιοι» από το 1967,
δύο δεκαετίες μετά την επανίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
9. Το 1948 ο αραβικός πληθυσμός εγκατέλειψε τις εστίες του από τη γη Ισραήλ έπειτα από
παροτρύνσεις και πιέσεις των ηγετών του, που τους υπόσχονταν ότι θα καθαρίσουν τη γη από
κάθε εβραϊκό στοιχείο και θα μπορούσαν να επιστρέψουν μετά. Το 68% του πληθυσμού αυτού
έφυγε προτού ακόμη εμφανιστεί έστω κι ένας ισραηλινός στρατιώτης.
10. Την ίδια εποχή ο εβραϊκός πληθυσμός στις ισλαμικές χώρες αναγκάστηκε να φύγει κυνηγημένος
από βία κι πογκρόμ.
11. Το 1948, αραβικός πληθυσμός 630.000 εγκατέλειψαν το Ισραήλ ενώ την ίδια εποχή 1.000.000
Εβραίοι αναγκάστηκαν να φύγουν από τις ισλαμικές χώρες που ζούσαν.
12. Παρά τις τεράστιες εκτάσεις που διαθέτουν οι αραβικές χώρες, οι άραβες πρόσφυγες από το
Ισραήλ εμποδίστηκαν να εγκατασταθούν κανονικά και να ενταχθούν στις χώρες των «αδελφών»
Τους, που είχαν καταφύγει. Από 100.000.000 πρόσφυγες που δημιούργησε συνολικά ο 2ος
Παγκόσμιος πόλεμος, αυτοί είναι η μόνη εθνική ομάδα που παρέμειναν «πρόσφυγες» ανάμεσα
στους ομόθρησκούς τους. Αντίθετα, οι περισσότεροι Εβραίοι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στο
Ισραήλ, σε μια έκταση όχι μεγαλύτερη από τη Νέα Υερσέη.
13. Κατά τη διάρκεια της Ιορδανικής κατοχής, οι ιεροί τόποι των Εβραίων βανδαλίζονταν και η
πρόσβασή τους σ’ αυτούς εμποδιζόταν. Κάτω από την Ισραηλινή κυριαρχία όλες οι θρησκείες
έχουν ελεύθερη πρόσβαση στους ιερούς τόπους τους.
14. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών σιώπησε όταν οι Ιορδανοί κατέστρεψαν 58 Συναγωγές στην
Ανατολική Ιερουσαλήμ. Έμεινε σιωπηλός κι όταν βεβήλωσαν το εβραϊκό νεκροταφείο στο Όρος
των Ελαιών και κράτησε την ίδια στάση όταν η Ιορδανία επέβαλε μονόπλευρους νόμους, που
εμπόδιζαν τους Εβραίους να επισκεφθούν την περιοχή του Ναού και το Δυτικό Τείχος.
15. Υπάρχουν 22 αραβικά κράτη (δεν αναφέρεται σ’ αυτά η Παλαιστίνη) και μόνο ένα εβραϊκό. Οι
Άραβες έκαναν 5 επιθετικούς πολέμους ενάντια στο Ισραήλ και νικήθηκαν σε όλους απ’ αυτό το
μικρό έθνος.
16. Οι οργανώσεις της Φατάχ και της Χαμάς επιδιώκουν απροκάλυπτα την πλήρη εξάλειψη του
Ισραήλ. Το Ισραήλ τους παραχώρησε ένα μεγάλο κομμάτι της Δυτικής Όχθης κι όλη τη Γάζα, και
τους εξόπλισε επί πλέον.
17. Οι 97 από τις 175 αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που έχουν
ληφθεί από το 1990, ήταν ενάντια στο Ισραήλ εξαναγκάζοντάς το να μην μπορεί να αντιδράσει.
Επίσης από τις 690 αποφάσεις του Συμβουλίου των Εθνών, οι 429 είναι εναντίον του Ισραήλ.

Ζούμε σε κρίσιμους καιρούς. Πρέπει ν’ αναρωτηθούμε τι κάνουμε και ποια θα είναι η απολογία μας,
αν παραβλέψουμε, ότι και η δική μας θέση μπορεί να συμβάλει στο να υπάρξει κάποια διαφορά.

Dr. Ray Gannon

To Πρακτορείο Ειδήσεων Reuters παραδέχτηκε ότι διέπραξε τεσσάρων ειδών εξαπάτηση σχετικά με ειδήσεις για το Ισραήλ.

(Από τον πόλεμο του Λιβάνου το 2006)

Η πρόσφατη ανακάλυψη ότι το Πρακτορείο Ειδήσεων Reuters δημοσίευσε μια φωτογραφία βομβαρδισμού της Βηρυτού σαν αυθεντική, ενώ την είχαν ψηφιακά (μέσω κομπιούτερ) αλλοιώσει, έστρεψε την προσοχή στο σημαντικό θέμα της προκατάληψης και μεροληψίας στα Μέσα Ενημέρωσης. Όμως στην αναστάτωση που προκάλεσε η συγκεκριμένη αυτή φωτογραφία, αγνοήθηκε ένα ακόμη πιο συνταραχτικό γεγονός: Ότι μέσα στην τελευταία εβδομάδα αποκαλύφθηκε, πως το Πρακτορείο Reuters είχε διαπράξει μια απίστευτη ποικιλία δημοσιογραφικής εξαπάτησης ως προς την φωτογραφική κάλυψη του πολέμου στον Λίβανο:
1. Δημοσίευση φωτογραφιών που τις είχαν αλλοιώσει ψηφιακά.
2. Φωτογραφίες σκηνοθετημένες από την Χετζμπολάχ, που τις παρουσίαζαν σαν αυθεντικά
στιγμιότυπα.
3. Σειρές φωτογραφιών που τις σκηνοθετούσαν οι ίδιοι οι φωτογράφοι (κυρίως από κινούμενα
αντικείμενα) και τις παρουσίαζαν σαν να είχαν συμβεί πραγματικά.
4. Παραπλανητικούς τίτλους σε πραγματικές φωτογραφίες που είχαν παρθεί σε διαφορετικό
χρόνο ή τόπο.
Τις φωτογραφίες αυτές μπορείτε να τις δείτε στο

http://www.youtube.com/watch?v=Wm6fA-Yfb1I

Αποτελέσματα της ισραηλινής πολιτικής "γη για ειρήνη".

Οι πολιτικοί στο Ισραήλ, επειδή οι περισσότεροι δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη πίστη στο Θεό των Πατέρων τους, δεν καταλαβαίνουν δυστυχώς ότι η γη Ισραήλ στην πραγματικότητα είναι γη του Θεού, και ότι ο Θεός έχει την τελευταία λέξη πάνω σ’ αυτό. Ένα πολύ δυνατό παράδειγμα έχουμε από τον πόλεμο των έξι ημερών, το 1967:
Όταν η Συρία και η Αίγυπτος επιτέθηκαν ταυτόχρονα στο Ισραήλ από Βορρά και από Νότο, η τότε κυβέρνηση του Ισραήλ υπό τον Levi Eshkol στράφηκε στον βασιλιά της Ιορδανίας με την παράκληση να μην αναμιχθεί και η Ιορδανία στον πόλεμο. (Αν συνέβαινε κι αυτό, το μικροσκοπικό και νεοσύστατο Ισραήλ θα αντιμετώπιζε επίθεση κατά μήκος όλων των ορίων του από ασύγκριτα ισχυρότερούς του σε αριθμό και οπλισμό στρατούς.) Σαν αντάλλαγμα, πρότεινε στο βασιλιά της Ιορδανίας να του αναγνωρίσει επίσημα την προσάρτηση της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, που βρίσκονταν προσωρινά κάτω από Ιορδανική διοίκηση. Όμως η Ιορδανία αρνήθηκε την πρόταση του Ισραήλ και μπήκε κι αυτή στον πόλεμο εναντίον του. Το αποτέλεσμα ήταν εκείνη η εκπληκτική και απροσδόκητη για τον κόσμο νίκη του Ισραήλ μέσα σε έξι μέρες. Και μάλιστα το Ισραήλ κατέλαβε επιπλέον, χωρίς να το έχει καθόλου σχεδιάσει, ούτε καν αρχικά φανταστεί, τα εδάφη που πρότεινε να παραχωρήσει στην Ιορδανία, δηλαδή την Ιουδαία, τη Σαμάρεια και την παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ!
Δεν ήταν λοιπόν στο σχεδιασμό και στη θέληση του Ισραήλ η κατάκτηση της Ιουδαίας, της Σαμάρειας και της Ιερουσαλήμ, αλλά ήταν στη θέληση και στο ενδιαφέρον του Θεού, να επανέλθουν αυτά τα εδάφη στα χέρια των Εβραίων. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις του Θεού για το λαό Του και οι προφητείες που αφορούν στα σχέδιά Του. Με ανάλογο τρόπο θα ενεργεί ο Θεός, μέσα στις δικές Του χρονικές προδιαγραφές, ανεξάρτητα από το τι οι κυβερνήσεις του Ισραήλ και των άλλων εθνών θα σχεδιάζουν και θ’ αποφασίζουν. .

Από το 1993, όπου μετά τη συμφωνία του Όσλο καθιερώθηκε η πολιτική της «γης για την ειρήνη», με την οποία το Ισραήλ αναλάμβανε την υποχρέωση να παραχωρήσει από τα εδάφη του στους Παλαιστίνιους για να έχει «ειρήνη» μαζί τους, κανένας πολιτικός στο Ισραήλ δεν κατάφερε ως τώρα να πραγματοποιήσει αυτή τη συμφωνία, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προδιαγραφές και το λόγο του Θεού.
Ο Itzhak Rabin, που υπέγραψε πρώτος τη συμφωνία στο Όσλο, δολοφονήθηκε.
Ο διάδοχός του Benjamin Netanjahu, που ήταν αρχικά αποφασισμένος να μην κάνει καμιά παραχώρηση αλλά τελικά υπέκυψε στις πιέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, αναγκάστηκε να παραιτηθεί έπειτα από ένα οικονομικό σκάνδαλο που προκάλεσε η σύζυγός του.
Ο επόμενος πρωθυπουργός Ehud Barak υποσχέθηκε να παραχωρήσει το 95% της περιοχής τους στον Ιορδάνη και τη Γάζα, κι ακόμη διέταξε την άμεση αποχώρηση των Ισραηλινών στρατευμάτων που φρουρούσαν στο Νότιο Λίβανο, με αποτέλεσμα την ελεύθερη εγκατάσταση των δυνάμεων της Hisbollah εκεί, με όλα όσα επακολούθησαν αργότερα. Οι ενέργειές του προκάλεσαν δυσαρέσκεια στο λαό και δεν μπόρεσε να επανεκλεγεί, για να πραγματοποιήσει τα όσα υποσχέθηκε.

Διάδοχος του Barak στο αξίωμα του Πρωθυπουργού ήταν ο Ariel Sharon, που σύμφωνα με τη σημασία του ονόματός του (Ariel = Λιοντάρι του Θεού), θα έπρεπε να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο την κατοχή των εδαφών της γης που ο Θεός τούς κληροδότησε. Ωστόσο αυτός, που είχε παλιά διακριθεί σαν ένας από τους πιο γενναίους πολεμιστές και είχε ζήσει το θαύμα του πολέμου των έξι ημερών, ενέδωσε στην πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ο.Η.Ε και συμφώνησε να παραδώσει τη λωρίδα της Γάζας στους Παλαιστίνιους, εξαναγκάζοντας όλους τους Εβραίους που ζούσαν εκεί ήδη από δεκαετίες και την είχαν μετατρέψει σε παράδεισο παραγωγής κι εξαγωγής φρούτων και λουλουδιών, να απομακρυνθούν. Στις 4 Ιανουαρίου 2006 υποσχέθηκε γραπτώς, ότι αν το κόμμα του κέρδιζε στις επόμενες εκλογές που θα γίνονταν το Μάρτιο, θα παρέδιδε στους Παλαιστίνιους μέχρι και 92% από το έδαφος της Ιουδαίας και της Σαμάρειας για χάρη της ειρήνης. Μόλις το έγραψε αυτό, μετά από μιάμιση ώρα, έπαθε το εγκεφαλικό που τον έριξε σε κώμα. Έτσι ο Θεός τον απομάκρυνε κι αυτόν από την πολιτική σκηνή.
Ο Ehud Olmer που τον διαδέχτηκε, υπέκυψε ακόμη περισσότερο στην πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ο.Η.Ε να δώσει γη «για την ειρήνη» και όχι μόνο έδωσε στους Παλαιστίνιους την περιοχή της Γάζας, με όλες τις τραγικές για το λαό του συνέπειες, αλλά υποσχέθηκε να παραχωρήσει το 98,1% από τη γη και ακόμη και την παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ! Δεν πρόλαβε αυτό να γνωστοποιηθεί και βγήκε στην επιφάνεια το οικονομικό σκάνδαλο που τον ανάγκασε να παραιτηθεί τελικά, και μένει μόνο προσωρινά σ’ αυτή τη θέση ως τις εκλογές που είναι να γίνουν το Φεβρουάριο.

Ludwig Schneider


Όλοι οι Ισραηλινοί που είχαν ηγετικές θέσεις και συντελέσανε στην παράδοση της Γάζας, όλοι πλήρωσαν ο καθένας με κάποιο τρόπο, το τίμημα της κρίσης του Θεού. Με πρώτο τον Ariel Sharon, που χτυπήθηκε άμεσα από εγκεφαλικό, μια ολόκληρη λίστα από πολιτικούς και αξιωματούχους, με πιο γνωστούς τους Omri Sharon, Ehud Olmer, Avraam Hirchson, Haim Ramon, Dan Halutz, Uri Bar-Lev, Moshe Karadi και άλλους, όλοι αναγκάστηκαν ν’ αποχωρήσουν από τα αξιώματά τους κάτω από ταπεινωτικές συνθήκες.
Ο αρχηγός του στρατού Dan Halutz, καμάρωνε για τον προγραμματισμό και την ακρίβεια, με την οποία πραγματοποιήθηκε από το στρατό η εκκένωση της Γάζας. Μόλις ένα χρόνο αργότερα, στον πόλεμο του Λιβάνου, το χαρακτηριστικό του ήταν η έλλειψη προγραμματισμού και ακρίβειας στην ηγεσία του στρατού, πράγμα που προκάλεσε και την πτώση του. Ο αρχηγός της αστυνομίας Uri Bar-Lev, που ήταν κι αυτός από τους σημαντικότερους παράγοντες της εκκένωσης της περιοχής της Γάζας, όχι μόνο αποστρατεύτηκε, αλλά αναγκάστηκε να γκρεμίσει ο ίδιος το σπίτι του, εξαιτίας διάβρωσης του εδάφους, όπως ακριβώς γκρέμιζαν τα σπίτια των συμπατριωτών του, που τους εξανάγκαζε να φύγουν από τη Γάζα.


Gabriel Goldberg