Αποτελέσματα της ισραηλινής πολιτικής "γη για ειρήνη".

Οι πολιτικοί στο Ισραήλ, επειδή οι περισσότεροι δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη πίστη στο Θεό των Πατέρων τους, δεν καταλαβαίνουν δυστυχώς ότι η γη Ισραήλ στην πραγματικότητα είναι γη του Θεού, και ότι ο Θεός έχει την τελευταία λέξη πάνω σ’ αυτό. Ένα πολύ δυνατό παράδειγμα έχουμε από τον πόλεμο των έξι ημερών, το 1967:
Όταν η Συρία και η Αίγυπτος επιτέθηκαν ταυτόχρονα στο Ισραήλ από Βορρά και από Νότο, η τότε κυβέρνηση του Ισραήλ υπό τον Levi Eshkol στράφηκε στον βασιλιά της Ιορδανίας με την παράκληση να μην αναμιχθεί και η Ιορδανία στον πόλεμο. (Αν συνέβαινε κι αυτό, το μικροσκοπικό και νεοσύστατο Ισραήλ θα αντιμετώπιζε επίθεση κατά μήκος όλων των ορίων του από ασύγκριτα ισχυρότερούς του σε αριθμό και οπλισμό στρατούς.) Σαν αντάλλαγμα, πρότεινε στο βασιλιά της Ιορδανίας να του αναγνωρίσει επίσημα την προσάρτηση της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, που βρίσκονταν προσωρινά κάτω από Ιορδανική διοίκηση. Όμως η Ιορδανία αρνήθηκε την πρόταση του Ισραήλ και μπήκε κι αυτή στον πόλεμο εναντίον του. Το αποτέλεσμα ήταν εκείνη η εκπληκτική και απροσδόκητη για τον κόσμο νίκη του Ισραήλ μέσα σε έξι μέρες. Και μάλιστα το Ισραήλ κατέλαβε επιπλέον, χωρίς να το έχει καθόλου σχεδιάσει, ούτε καν αρχικά φανταστεί, τα εδάφη που πρότεινε να παραχωρήσει στην Ιορδανία, δηλαδή την Ιουδαία, τη Σαμάρεια και την παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ!
Δεν ήταν λοιπόν στο σχεδιασμό και στη θέληση του Ισραήλ η κατάκτηση της Ιουδαίας, της Σαμάρειας και της Ιερουσαλήμ, αλλά ήταν στη θέληση και στο ενδιαφέρον του Θεού, να επανέλθουν αυτά τα εδάφη στα χέρια των Εβραίων. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις του Θεού για το λαό Του και οι προφητείες που αφορούν στα σχέδιά Του. Με ανάλογο τρόπο θα ενεργεί ο Θεός, μέσα στις δικές Του χρονικές προδιαγραφές, ανεξάρτητα από το τι οι κυβερνήσεις του Ισραήλ και των άλλων εθνών θα σχεδιάζουν και θ’ αποφασίζουν. .

Από το 1993, όπου μετά τη συμφωνία του Όσλο καθιερώθηκε η πολιτική της «γης για την ειρήνη», με την οποία το Ισραήλ αναλάμβανε την υποχρέωση να παραχωρήσει από τα εδάφη του στους Παλαιστίνιους για να έχει «ειρήνη» μαζί τους, κανένας πολιτικός στο Ισραήλ δεν κατάφερε ως τώρα να πραγματοποιήσει αυτή τη συμφωνία, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προδιαγραφές και το λόγο του Θεού.
Ο Itzhak Rabin, που υπέγραψε πρώτος τη συμφωνία στο Όσλο, δολοφονήθηκε.
Ο διάδοχός του Benjamin Netanjahu, που ήταν αρχικά αποφασισμένος να μην κάνει καμιά παραχώρηση αλλά τελικά υπέκυψε στις πιέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, αναγκάστηκε να παραιτηθεί έπειτα από ένα οικονομικό σκάνδαλο που προκάλεσε η σύζυγός του.
Ο επόμενος πρωθυπουργός Ehud Barak υποσχέθηκε να παραχωρήσει το 95% της περιοχής τους στον Ιορδάνη και τη Γάζα, κι ακόμη διέταξε την άμεση αποχώρηση των Ισραηλινών στρατευμάτων που φρουρούσαν στο Νότιο Λίβανο, με αποτέλεσμα την ελεύθερη εγκατάσταση των δυνάμεων της Hisbollah εκεί, με όλα όσα επακολούθησαν αργότερα. Οι ενέργειές του προκάλεσαν δυσαρέσκεια στο λαό και δεν μπόρεσε να επανεκλεγεί, για να πραγματοποιήσει τα όσα υποσχέθηκε.

Διάδοχος του Barak στο αξίωμα του Πρωθυπουργού ήταν ο Ariel Sharon, που σύμφωνα με τη σημασία του ονόματός του (Ariel = Λιοντάρι του Θεού), θα έπρεπε να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο την κατοχή των εδαφών της γης που ο Θεός τούς κληροδότησε. Ωστόσο αυτός, που είχε παλιά διακριθεί σαν ένας από τους πιο γενναίους πολεμιστές και είχε ζήσει το θαύμα του πολέμου των έξι ημερών, ενέδωσε στην πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ο.Η.Ε και συμφώνησε να παραδώσει τη λωρίδα της Γάζας στους Παλαιστίνιους, εξαναγκάζοντας όλους τους Εβραίους που ζούσαν εκεί ήδη από δεκαετίες και την είχαν μετατρέψει σε παράδεισο παραγωγής κι εξαγωγής φρούτων και λουλουδιών, να απομακρυνθούν. Στις 4 Ιανουαρίου 2006 υποσχέθηκε γραπτώς, ότι αν το κόμμα του κέρδιζε στις επόμενες εκλογές που θα γίνονταν το Μάρτιο, θα παρέδιδε στους Παλαιστίνιους μέχρι και 92% από το έδαφος της Ιουδαίας και της Σαμάρειας για χάρη της ειρήνης. Μόλις το έγραψε αυτό, μετά από μιάμιση ώρα, έπαθε το εγκεφαλικό που τον έριξε σε κώμα. Έτσι ο Θεός τον απομάκρυνε κι αυτόν από την πολιτική σκηνή.
Ο Ehud Olmer που τον διαδέχτηκε, υπέκυψε ακόμη περισσότερο στην πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ο.Η.Ε να δώσει γη «για την ειρήνη» και όχι μόνο έδωσε στους Παλαιστίνιους την περιοχή της Γάζας, με όλες τις τραγικές για το λαό του συνέπειες, αλλά υποσχέθηκε να παραχωρήσει το 98,1% από τη γη και ακόμη και την παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ! Δεν πρόλαβε αυτό να γνωστοποιηθεί και βγήκε στην επιφάνεια το οικονομικό σκάνδαλο που τον ανάγκασε να παραιτηθεί τελικά, και μένει μόνο προσωρινά σ’ αυτή τη θέση ως τις εκλογές που είναι να γίνουν το Φεβρουάριο.

Ludwig Schneider


Όλοι οι Ισραηλινοί που είχαν ηγετικές θέσεις και συντελέσανε στην παράδοση της Γάζας, όλοι πλήρωσαν ο καθένας με κάποιο τρόπο, το τίμημα της κρίσης του Θεού. Με πρώτο τον Ariel Sharon, που χτυπήθηκε άμεσα από εγκεφαλικό, μια ολόκληρη λίστα από πολιτικούς και αξιωματούχους, με πιο γνωστούς τους Omri Sharon, Ehud Olmer, Avraam Hirchson, Haim Ramon, Dan Halutz, Uri Bar-Lev, Moshe Karadi και άλλους, όλοι αναγκάστηκαν ν’ αποχωρήσουν από τα αξιώματά τους κάτω από ταπεινωτικές συνθήκες.
Ο αρχηγός του στρατού Dan Halutz, καμάρωνε για τον προγραμματισμό και την ακρίβεια, με την οποία πραγματοποιήθηκε από το στρατό η εκκένωση της Γάζας. Μόλις ένα χρόνο αργότερα, στον πόλεμο του Λιβάνου, το χαρακτηριστικό του ήταν η έλλειψη προγραμματισμού και ακρίβειας στην ηγεσία του στρατού, πράγμα που προκάλεσε και την πτώση του. Ο αρχηγός της αστυνομίας Uri Bar-Lev, που ήταν κι αυτός από τους σημαντικότερους παράγοντες της εκκένωσης της περιοχής της Γάζας, όχι μόνο αποστρατεύτηκε, αλλά αναγκάστηκε να γκρεμίσει ο ίδιος το σπίτι του, εξαιτίας διάβρωσης του εδάφους, όπως ακριβώς γκρέμιζαν τα σπίτια των συμπατριωτών του, που τους εξανάγκαζε να φύγουν από τη Γάζα.


Gabriel Goldberg