Το πρόβλημα των προσφύγων της Παλαιστίνης

Πολλά ακούγονται και λέγονται για το πρόβλημα των Παλαιστινίων προσφύγων, λίγοι όμως γνωρίζουν ποια είναι η πραγματική αλήθεια ως προς το πρόβλημα αυτό. Εκείνο που έχει αποτυπωθεί στον νου του Δυτικού κόσμου είναι οι Αραβικής προέλευσης κραυγαλέες διαμαρτυρίες ηγετικών στελεχών, σε πολλές περιπτώσεις γνωστών για την τρομοκρατική τους δράση, και το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου βρίσκονται σε Αραβικά χέρια.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί, ότι οι παλιότεροι Άραβες εθνικιστές ουδέποτε αναφέρθηκαν σε δικαιώματα Παλαιστινίων έτσι όπως προβάλλονται τώρα. Στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1947, το επιχείρημά τους ήταν ότι «η Παλαιστίνη είναι μέρος της διοικητικής περιφέρειας της Συρίας» και ότι «πολιτικά οι Άραβες της Παλαιστίνης δεν ήταν ανεξάρτητοι ως προς την έννοια της δημιουργίας μιας νέας πολιτικής οντότητας». Ακόμη, στις 31 Μαΐου του 1956, ο Ahmed Shukairy, αντιπρόσωπος της Σαουδικής Αραβίας στα Ηνωμένα Έθνη (και μετέπειτα ηγέτης της PLO), δήλωσε στο Συμβούλιο Ασφαλείας ότι «Είναι σε όλους γνωστό ότι η Παλαιστίνη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το νότιο τμήμα της Συρίας.» Το πρόβλημα των Παλαιστινίων προσφύγων ξεκίνησε το 1948, αλλά το θέμα των δικαιωμάτων τους, σαν ανεξάρτητη εθνική οντότητα, άρχισε να χρησιμοποιείται αργότερα από τους Άραβες εθνικιστές σαν ένα κατάλληλο επιχείρημα-όπλο ενάντια στο Ισραήλ.

Οι Άραβες της Παλαιστίνης πριν από το 1948: Αρχικά η Παλαιστίνη ήταν ένας τόπος μετανάστευσης Αράβων μέχρι της αρχές του 20ού αιώνα, όπου η παλιννόστηση Εβραίων άρχισε να γίνεται με γοργούς ρυθμούς. Μεγάλα τμήματα της γης ανήκαν σε Άραβες γαιοκτήμονες ή σε Σεΐχηδες και ο Αραβικός πληθυσμός, που είχε εγκατασταθεί εκεί, ήταν στην υπηρεσία τους. Ο λαός αυτός φυτοζωούσε και υπέφερε στα χέρια των πατριωτών ομοθρήσκων του. Συμμορίες Βεδουίνων λεηλατούσαν συχνά τα χωριά τους και πολλοί κατέφευγαν στην Υπεριορδανία και αλλού αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Μεγάλα κομμάτια της χώρας είχαν μείνει για αιώνες ακαλλιέργητα σε σχεδόν άγρια κατάσταση. Ολόκληρες περιοχές από έλη είχαν γίνει πηγές ελονοσίας. Ερήμωση και αθλιότητα κυριαρχούσαν.

Μόλις οι πρώτοι Εβραίοι άποικοι άρχισαν να καταφθάνουν, τους πουλήθηκαν κυρίως οι χειρότερες περιοχές, συχνά σε εξωφρενικές τιμές, κι εκείνοι άρχισαν να τις καλλιεργούν και να τις διαμορφώνουν, αλλάζοντας εντελώς την εικόνα τους. Η παρατημένη γη έγινε καρποφόρα, τα έλη αποστραγγίστηκαν, η απόδοση ήταν πλούσια, το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε, και οι Παλαιστίνιοι Άραβες, βλέποντάς το, θέλησαν να συμμετέχουν σ’ αυτό. Από το 1922 παρατηρείται ένα καινούργιο μεταναστευτικό κύμα. Άραβες από τη Συρία, το Ιράκ, την Υπεριορδανία, τον Λίβανο και την Αίγυπτο, συρρέουν στην Παλαιστίνη. Στη χρονική περίοδο ανάμεσα στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, η αύξηση του αριθμού των Αράβων μεταναστών είναι αξιοσημείωτη, κυρίως προς τις περιοχές που είχαν εξελιχθεί από τους Εβραίους. Στη Χάιφα, για παράδειγμα, ο αριθμός του Αραβικού πληθυσμού αυξήθηκε σε 116%, ενώ στην Ναμπλούς η αύξηση ήταν 42%. Από 565.000 που αριθμούσε ο Αραβικός πληθυσμός στην Παλαιστίνη το 1922, έφθασε το 1947 στο 1.200.000, και σύμφωνα με τις Βρετανικές αρχές, η αύξηση αυτή αποδίδονταν στο επίπεδο ζωής που είχε δημιουργήσει η Εβραϊκή παρουσία. Το γεγονός αυτό αποτελούσε μια έντονη αντίθεση, συγκριτικά με ό,τι συνέβαινε στις άλλες Αραβικές χώρες, και ιδιαίτερα στην Υπεριορδανία. (…) Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθεί, ότι ο βασιλιάς Αμπτουλάχ της Ιορδανίας, παππούς του μετέπειτα βασιλιά Χουσεϊν, έλεγε, λίγο πριν από τη δολοφονία του, ότι η επιστροφή των Εβραίων στην Μέση Ανατολή ήταν μια ευλογία για τους Άραβες.

Γιατί εγκατέλειψαν τη χώρα οι Παλαιστίνιοι και πού βρίσκεται τώρα το πρόβλημά τους; Μέχρι τη δημιουργία Εβραϊκού κράτους στα τέλη του 1947, οι Άραβες εξακολουθούσαν να μεταναστεύουν σ’ αυτή την περιοχή. Τι τους έκανε να την εγκαταλείψουν μαζικά το 1948; Πολλές αντικρουόμενες απόψεις ακούγονται ως προς αυτό. (…) Θα σταθούμε στην πιο σημαντική απ’ αυτές: Ένας αρκετά μεγάλος αριθμός Αράβων, που ανήκαν στην οικονομικά υψηλότερη αλλά και στη μεσαία τάξη, αναχώρησαν με δική τους πρωτοβουλία για να εγκατασταθούν σε άλλα μέρη, παίρνοντας μαζί και τα υπάρχοντά τους, πριν από την ανακήρυξη του Κράτους του Ισραήλ. Πολλοί από τον υπόλοιπο πληθυσμό έφυγαν, επειδή οι ηγέτες τους τούς είχαν εγκαταλείψει. Ένα μικρό ποσοστό, κυρίως από τις περιοχές Ραμλέχ και Λύδδα, έφυγαν εξαιτίας του πολέμου που ξέσπασε το 1948. (…) Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το θλιβερό γεγονός της σφαγής άμαχων Αράβων χωρικών στο Ντέιρ Γιασσίν, από μία παραστρατιωτική οργάνωση Εβραίων που ενεργούσαν μυστικά και υπό το κράτος φανατισμού και εκδίκησης, εξαιτίας των όσων υπέφερε ο Εβραϊκός λαός από τις επιθέσεις των Αράβων. Η υπό τον Μπεν Γκουριόν ηγεσία του Ισραήλ σε καμιά περίπτωση δεν ήταν σύμφωνη με τις ενέργειες αυτές, αλλά δεν γνώριζε το πότε και πού θα χτυπούσαν για να τους εμποδίσει. Η Αραβική προπαγάνδα εκμεταλλεύτηκε το γεγονός στο Ντέιρ Γιασσιν με το παραπάνω. Παραγνωρίζοντας ότι οι δικές τους ακρότητες και τρομοκρατικές ενέργειες είχαν πυροδοτήσει αυτή την τραγωδία, διέσπειραν φήμες τρόμου που προκάλεσαν πανικό στον Αραβικό πληθυσμό. (…)

Δεν θα είχε δημιουργηθεί πρόβλημα προσφύγων, αν οι ηγέτες από τα γειτονικά Αραβικά κράτη, κυρίως της Αιγύπτου, Συρίας και Ιορδανίας, δεν είχαν κηρύξει από κοινού τον πόλεμο ενάντια στο νεοσύστατο κρατίδιο του Ισραήλ, ξεσηκώνοντας παράλληλα τους Άραβες που κατοικούσαν εκεί ή να ενωθούν μαζί τους στον πόλεμο ή να εγκαταλείψουν την περιοχή, για να γυρίσουν αργότερα, όταν οι Αραβικές στρατιές θα είχαν εξαλείψει και τον τελευταίο Εβραίο. Οι διαβεβαιώσεις των Ισραηλινών ότι δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν, δεν μπόρεσαν να καθησυχάσουν τον τρομαγμένο αυτό πληθυσμό. (…)

Οι Άραβες, ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς, εξακολουθούν μέχρι σήμερα να υποστηρίζουν το επιχείρημα, ότι οι Εβραίοι με τη βία υποχρέωσαν χιλιάδες αμάχους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, παρ’ όλο που δεν υπάρχει καμιά απόδειξη για κάτι τέτοιο, εκτός από την τραγωδία του Ντέιρ Γιασσίν. (…)

** Ο Emile Ghoury, Γραμματέας της Κεντρικής Αραβο-Παλαιστινιακής Επιτροπής, σε μια συνέντευξή του στην Λιβανέζικη εφημερίδα Beirut Telegraph (6 Σεπτεμβρίου 1948) είπε τα εξής: «Το γεγονός ότι υπάρχουν αυτοί οι πρόσφυγες, είναι αποτέλεσμα της Αραβικής αντίδρασης απέναντι στον διαχωρισμό της Παλαιστίνης και στη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ. Οι Αραβικές χώρες, που ομόφωνα συμφώνησαν σ’ αυτή την πολιτική, πρέπει τώρα να συμβάλουν και στην επίλυση του προβλήματος.»

** Η Ιορδανική καθημερινή εφημερίδα Falastin (19 Φεβρουαρίου 1949) έγραψε: «Οι Αραβικές χώρες που παρότρυναν τους Παλαιστίνιους Άραβες να εγκαταλείψουν προσωρινά τις εστίες τους … δεν ανταποκρίθηκαν στην υπόσχεσή τους να βοηθήσουν αυτούς τους πρόσφυγες.»

** Η Μουσουλμανική εβδομαδιαία εφημερίδα Kul-Shay (Βηρυτός 19 Αυγούστου 1951) έγραψε: «Ποιος έφερε τους Παλαιστίνιους στον Λίβανο σαν πρόσφυγες, για να υποφέρουν από την κακεντρέχεια των κοινοτικών τους αρχηγών και των εφημερίδων, που δεν έχουν ούτε εντιμότητα, ούτε συνείδηση; Ποιος τους έφερε σ’ αυτό το αδιέξοδο και την έσχατη φτώχεια, όπου έχουν χάσει ακόμη και την τιμή τους; Οι Αραβικές χώρες, ανάμεσα σ’ αυτές και ο Λίβανος, το έκαναν αυτό.»

** Η καθημερινή εφημερίδα του Καΐρου Akhbar el Yom (12 Οκτωβρίου 1963) έγραψε: «Έφτασε η 15^η Μαΐου 1948… Τη μέρα αυτή ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ έκανε έκκληση στους Άραβες της Παλαιστίνης να εγκαταλείψουν τη χώρα, επειδή τα Αραβικά στρατεύματα θα έμπαιναν και θα πολεμούσαν στη θέση τους.»

** Η Ιορδανική καθημερινή εφημερίδα Al Urdun (9 Απριλίου 1953) έγραψε: «Για την φυγή μας κι εγκατάλειψη των χωριών μας είναι οι ηγέτες μας υπεύθυνοι, επειδή μας διάδιδαν υπερβολικές φήμες για εγκληματική συμπεριφορά των Εβραίων με στόχο να προκαλέσουν τους Άραβες… Με τέτοιες φοβερές διαδόσεις, οι καρδιές των Αράβων της Παλαιστίνης γέμισαν τρόμο, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τα πάντα στα χέρια του εχθρού…»

** Ακόμη και ο αντιπρόσωπος της Σοβιετικής Ένωσης στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στη Σύσκεψη για το πρόβλημα των Αράβων προσφύγων από την Παλαιστίνη (4 Μαρτίου 1949), είπε: «Γιατί να αποδίδεται στο Κράτος του Ισραήλ η κατηγορία για την ύπαρξη αυτού του προβλήματος;»

Από το 1.200.000 Αράβων που κατοικούσαν στην Παλαιστίνη το 1947, οι 450.000 ζούσαν σε περιοχές που δεν έγιναν μέρος του Κράτους του Ισραήλ (σύμφωνα με τη Συνθήκη του 1949). Από τις υπόλοιπες 750.000 Άραβες, οι 160.00 ή δεν έφυγαν καθόλου ή επέστρεψαν σύντομα στα σπίτια τους κι εξακολούθησαν να ζουν εκεί. Ο πραγματικός αριθμός των προσφύγων που έφυγαν μέσα στο διάστημα 1947-1948 δεν μπορεί να ξεπερνά τις 600.000 (…)

Η φυγή των Αράβων από την Παλαιστίνη είναι η 12^η σε μέγεθος προσφυγική έξοδος που έλαβε χώρα από το τέλος του 2^ου Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι σήμερα. (Σημ. Το βιβλίο γράφτηκε το 1975). Για παράδειγμα, ο Πόλεμος Ινδίας-Πακιστάν προκάλεσε την έξοδο 2.388.000 Μουσουλμάνων από την Ινδία στο Πακιστάν και 2.644.000 Ινδουιστών από το Πακιστάν στην Ινδία. Το Σεπτέμβριο του 1950 απελάθηκαν από την Τσεχοσλοβακία 3.000.000 Γερμανοί, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν άλλοι στην Ανατολική Γερμανία, άλλοι στη Δυτική κι άλλοι στην Αυστρία. Στην Γερμανία ήρθαν επίσης άλλα 3.500.000 εκατομμύρια Γερμανοί που διέφυγαν από την Ανατολική Γερμανία και άλλα 3.750.000 ήρθαν πρόσφυγες από την Πολωνία. Θα περιοριστούμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, για να μην αναφερθούμε και στους πρόσφυγες από τον εμφύλιο της Νιγηρίας, από τον Πόλεμο της Κορέας, του Βιετνάμ, από την Κίνα, την Αγκόλα κ.λ.π. Όλοι αυτοί οι πρόσφυγες, παρ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισαν, εγκαταστάθηκαν τελικά οι περισσότεροι στις χώρες που είχαν καταφύγει κι ενσωματώθηκαν στον γενικό πληθυσμό.

Θα προσθέσουμε και την περίπτωση των Εβραίων προσφύγων από τις Αραβικές χώρες, από το Μαρόκο μέχρι το Ιράκ, που δεν ήταν αριθμητικά λιγότεροι από τους πρόσφυγες της Παλαιστίνης. Από τις 850.000 Εβραίους που ζούσαν στις χώρες αυτές το 1948, ελάχιστοι απόμειναν εκεί. Οι περισσότεροι ήρθαν στο Ισραήλ μόνο με τα ρούχα που φορούσαν, αφήνοντας έναν πολύ σημαντικό πλούτο στις κυβερνήσεις των χωρών που άφησαν. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετώπιζε το Κράτος του Ισραήλ, τις χιλιάδες των μεταναστών που συνεχώς συνέρρεαν από διάφορα μέρη της γης, την οικονομική δυσπραγία που προκαλούσε η διαρκής πολεμική ετοιμότητα στην οποία ήταν αναγκασμένο λόγω της εξωτερικής απειλής, και τη στενότητα του χώρου του, κατάφερε να τακτοποιήσει όλο αυτό το πλήθος με τις τεράστιες ανάγκες και να αναλάβει και την εγκατάσταση του 75% από τους Άραβες πρόσφυγες εντός των συνόρων του.

Αντίθετα, οι Αραβικές χώρες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν ή να περιορίσουν στο ελάχιστο την εγκατάσταση των δικών τους προσφύγων. Δεν τους έλειπαν τα μέσα και υπήρχαν ολόκληρες εκτάσεις που θα μπορούσαν να διατεθούν. Η στάση τους υπαγορεύτηκε από καθαρά πολιτικούς λόγους. Αν οι πρόσφυγες μπορούσαν να εγκατασταθούν στις δικές τους χώρες και να ευημερήσουν, θα ξεχνούσαν την Παλαιστίνη και δεν θα εύρισκε πρόσφορο έδαφος η προπαγάνδα τους, που την έτρεφε κυρίως το μίσος για το λαό Ισραήλ. Κι αυτός ήταν ο λόγος που οι πρόσφυγες της Παλαιστίνης περιορίστηκαν σε άθλια στρατόπεδα, προκαλώντας έτσι τον οίκτο της παγκόσμιας γνώμης. Τα στρατόπεδα αυτά έγιναν κέντρα τρομοκρατικής εκπαίδευσης και τα παιδιά διδάσκονταν συστηματικά το μίσος για το Ισραήλ. (…)

Η άποψη που επικρατεί γενικά στον Αραβικό κόσμο, είναι ότι η Παλαιστίνη ανήκει αποκλειστικά στους Παλαιστίνιους συμπεριλαμβανόμενου και του εδάφους του κράτους του Ισραήλ. (…)

Ο σκοπός αυτού του πονήματος δεν είναι να δώσει την απάντηση και τη λύση στο πρόβλημα αυτό, παρά μόνο να δώσει ένα στίγμα ως προς τη γέννηση και τη σοβαρότητά του. Χωρίς αμφιβολία, αν γινόταν κι από τις δυο πλευρές να σπάσει η δυσπιστία, η πικρία και η έλλειψη κατανόησης, θα μπορούσε ευκολότερα να βρεθεί κάποια λύση. Τίποτε όμως δεν δείχνει προς το παρόν ότι οδηγούμαστε εκεί. Κι όμως το Ισραήλ είναι από τον Θεό προορισμένο να γίνει μέσο ευλογίας για όλη την Μέση Ανατολή, για τους Άραβες αδελφούς του και για τους Παλαιστίνιους.

Lance Lambert

Πού είναι ο Βασιλιάς των Ιουδαίων;

(Ένα ερώτημα προς την εκκλησία του Χριστού στον 21^ο αιώνα.)

Ομιλία της αδελφής Joela από την αδελφότητα των «αδελφών της Μαρίας» στο Συνέδριο «Εκκλησία - Ισραήλ» στις 9 Νοεμβρίου 2006 στο Βερολίνο.

Συμβαίνει συχνά, όταν προκύπτει το θέμα «Εβραίοι και Ισραήλ», να νιώθουν πολλοί κάποια δυσφορία. Διαφορετικές απόψεις ή πλήρης αδιαφορία, δηκτικά σχόλια ή και λογομαχία, είναι ένα συνηθισμένο επακόλουθο, κι ακόμη η αίσθηση ότι τελικά δεν ξέρει κανείς όσα νόμιζε ή θα έπρεπε να γνωρίζει ως προς το θέμα αυτό. Πάνω απ’ όλα όμως νιώθει κανείς ότι αγγίζει ένα θέμα πόνου, ένα σημείο ενοχής, μιας ενοχής που αφορά το λαό του, την οικογένειά του, τον ίδιο προσωπικά. Και βρίσκεται ο καθένας μπροστά σε μια εκλογή, στέκεται μπροστά στον ακατανόητο Θεό, μπροστά στ’ ασύλληπτα σχέδιά Του.

Πολλοί προσπαθούν με πρόχειρες απαντήσεις κι απόψεις να ξεφύγουν από αυτό το αδιέξοδο, να μην αναγκαστούν να σκεφτούν βαθύτερα. Πάνω σ’ αυτό, εμείς οι Χριστιανοί, κινδυνεύουμε να γίνουμε εύκολα σαν τους φίλους του Ιώβ. Τα λόγια τους ήταν σωστά - βρίσκουμε κι εμείς εδάφια, που μέχρι σήμερα είναι έντονα τυπωμένα στις Γραφές μας - κι όμως στα μάτια του Θεού ήταν άδικοι. Το καλύτερο είναι να πάψουμε με τα δικά μας λόγια και ν’ ακούσουμε τι ο Θεός λέει.

Η 9^η Νοεμβρίου, σαν ημέρα ανάμνησης του φοβερού ξεσπάσματος του διωγμού κατά των Εβραίων το βράδυ εκείνο του 1938,[1] χάνει όλο και περισσότερο το νόημά της, καθώς χρονικά απομακρυνόμαστε από εκείνα τα γεγονότα. Μετά από 70 χρόνια μπορεί ήδη πολλοί ν’ αναρωτιούνται: «Πόσο ακόμη θα πρέπει να συνεχιστεί αυτό;» Όσο καλό κι αν προσφέρει ένα μνημείο, μια αναμνηστική πλάκα, κάθε λόγος που εκφωνείται και κάθε προσπάθεια, για να μην εξαλειφτούν από την μνήμη μας αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν, ποτέ δεν θα τα καταφέρουν να επαρκέσουν. Κι αυτό γιατί η υπενθύμιση δεν φτάνει ως τη ρίζα.

Ο καθένας ξέρει πως για ν’ απαλλαγεί από τα αγριόχορτα πρέπει να τα βγάλει από τη ρίζα. Ένα επιφανειακό καθάρισμα δεν διαρκεί πολύ. Η ρίζα του αντισημιτισμού θα πετάξει καινούργιους βλαστούς, παρά τις καλύτερες προθέσεις μας. Ήδη σε παγκόσμια κλίμακα αυτή η ρίζα εξαπλώνεται κι αυξάνεται, ακόμη και στην πατρίδα μας. Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε αυτήν την ώρα να φτάσουμε ως τη ρίζα. Για να γίνει αυτό πρέπει να γυρίσουμε πίσω, στο παρελθόν.

Από τις πρώτες σελίδες της Καινής Διαθήκης εμφανίζεται η ερώτηση: «Πού είναι ο γεννηθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;» (Ματθαίος 2:2). Με την ερώτηση αυτή, μας δίνεται από την αρχή η ταυτότητα του Ιησού. Πρόκειται για ένα βασιλιά και πρόκειται για ένα συγκεκριμένο λαό του. Αυτή η πρώτη ερώτηση σχετικά με το βασιλιά αντιμετωπίστηκε με μια φονική εντολή εναντίον του. Και για να είναι σίγουρος ο Ηρώδης ότι αυτός ο βασιλιάς οπωσδήποτε θα έφευγε από τη μέση, έσφαξε τα παιδιά του λαού του βασιλιά στον τόπο όπου γεννήθηκε.

Αυτή η στάση απέναντι στον ΒΑΣΙΛΕΑ των ΒΑΣΙΛΕΩΝ και ΚΥΡΙΟ των ΚΥΡΙΩΝ παραμένει η ίδια μέχρι σήμερα. Για να χτυπήσουν τον Βασιλιά Ιησού και να τον βγάλουν από τη μέση, στρέφονται ενάντια στο λαό του. Το παράλογο μίσος ενάντια σ’ αυτόν το λαό πηγάζει από το μίσος ενάντια στον μεγαλύτερο και ισχυρότερο, Εκείνον που τον βλέπουν όπως τον είδε κι ο Ηρώδης, να απειλεί τη δική τους αυτονομία κι εξουσία. Είναι το μίσος ενάντια στο Θεό.

Μετά από τριάντα χρόνια που έζησε σε ταπεινή αφάνεια, ο Ιησούς άρχισε να κηρύττει δημόσια και να ενεργεί θαύματα για τρία χρόνια. Το έργο του ολοκληρώθηκε με το πάθος του σταυρού. Όλη η διαδικασία της δίκης του κορυφώθηκε σε μια αποφασιστική ερώτηση: «Εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;» (Ματθαίος 27:11). Λίγο αργότερα, οι στρατιώτες που τον χλεύαζαν, τον έστεψαν μ’ αγκάθια, τον έφτυναν, τον χτυπούσαν και τον προσκυνούσαν κοροϊδευτικά: «Χαίρε, βασιλιά των Ιουδαίων» (Ματθαίος 27:29). Κι επάνω στο σταυρό του τοποθέτησαν μια επιγραφή με την αιτία της καταδίκης του: «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ» (Ματθαίος 27:37). Και δεν την έγραψαν μόνο στα Εβραϊκά, αλλά και στα Λατινικά και στα Ελληνικά, για να πάρει η καταδίκη αυτού του Βασιλιά και του λαού Του μια παγκόσμια μορφή.

Από τη γέννησή του μέχρι το θάνατό του, ο Ιησούς δεν διαχωρίστηκε από το λαό του. Κάθε καταδίκη κι απόρριψη του Ιησού πλήττει ταυτόχρονα και το λαό του και κάθε διωγμός και απόρριψη του λαού του, πλήττει τον Ιησού. Κι εμείς, που οφείλουμε τη σωτηρία μας στον Βασιλιά των Ιουδαίων για όλη την αιωνιότητα, βάλαμε στόχο από πολύ νωρίς να τον χωρίσουμε από το λαό του. Διαλέξαμε για τον εαυτό μας τη χάρη και τις ευλογίες Του, και θεωρήσαμε φυσικό να μένουν για το λαό του η κατάκριση και η κατάρα.

Για 2.000 χρόνια χριστιανικής Ιστορίας αφήσαμε για το λαό αυτό, τον πρωτότοκο του Θεού (Έξοδος 4:22), τον μεγαλύτερο αδελφό μας, την τελευταία θέση στη χριστιανική μας αξιολόγηση. Στη μεγάλη κρίση των εθνών, που περιγράφεται στο 25^ο κεφάλαιο του Ματθαίου, το κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι σ’ αυτόν τον περιφρονημένο, ελάχιστο αδελφό του Ιησού. Δεν θ’ αξιολογηθούμε σύμφωνα με την κοινωνική μας δραστηριότητα, αλλά ως προς το πώς συμπεριφερθήκαμε απέναντι σ’ αυτούς, που ο Κύριος τους λογαριάζει πρώτους κι εμείς τους θεωρούσαμε τελευταίους.[2]

Ο Κύριος ταυτίζεται απόλυτα μ’ αυτούς τους ελάχιστους, λέγοντας πως ό,τι κάναμε σ’ αυτούς το κάναμε σ’ Εκείνον, και ό,τι δεν κάναμε σε αυτούς, δεν το κάναμε ούτε σε Εκείνον (Ματθαίος 25:31-46). Κατόπιν ακολουθεί μια «Επιλογή», μια διαδικασία, που σ’ εμάς τους Γερμανούς έχει πολλά να πει. Γιατί εδώ, στη χώρα μας, ο λαός του Θεού αντιμετωπίστηκε σαν ό,τι πιο περιφρονημένο, ό,τι πιο κατώτερο μπορούσε να θεωρηθεί. Κι αυτό εκφράστηκε με κάθε είδους ταπεινώσεις, εξευτελισμό και βαρβαρότητα, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο βαθμό.

Πρόσφατα μας διηγιόταν αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία μια Εβραία. Σαν μικρή μαθήτρια στο σχολείο, αγαπούσε ιδιαίτερα το μάθημα των Θρησκευτικών. Όταν μοίραζαν τους ρόλους για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή, ζήτησε με λαχτάρα να γίνει αυτή η Μαρία στη φάτνη. «Αυτό ούτε να το σκέφτεσαι», της απάντησαν, «εσύ είσαι Εβραία!» Τότε ζήτησε να την κάνουν αγγελάκι ή έστω ένα βοσκόπουλο, αλλά για τίποτε απολύτως δεν την έκριναν άξια. Σε σύγκριση με άλλες ιστορίες, το γεγονός αυτό μοιάζει πολύ ασήμαντο, ωστόσο εκφράζει πολύ καθαρά τη χριστιανική μας υπεροψία και τύφλωση…

Μπορεί να πει κανείς, και δικαιολογημένα, ότι σήμερα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πια, και μάλιστα τώρα που πρόσφατα ψηφίστηκε κι ο νόμος της ίσης μεταχείρισης για όλους. Τώρα την ανεκτικότητα την έχουμε κάνει σημαία μας, έστω κι αν κάτω απ’ αυτήν τη σημαία ξεπουλάμε ταχύτατα τις χριστιανικές μας αξίες. Και όμως, όποιος παρακολουθεί από τα Μέσα Ενημέρωσης τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί και να εξετάσει πώς έχουν τα πράγματα, διαπιστώνει ότι και σήμερα το ίδιο συμβαίνει, ότι ακόμη ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Την υποσυνείδητη επίδραση που έχει αυτού του είδους η παραπληροφόρηση, δύσκολα μπορεί κανείς να την ελέγξει και να την αποβάλλει. Δουλεύει συστηματικά, ναι, και στις συνειδήσεις των Χριστιανών.

Δεν θέλουμε μ’ αυτό να εξιδανικεύσουμε τον Ισραηλινό λαό, που δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από εμάς και όλους τους άλλους λαούς της γης. Ακριβώς γι’ αυτό οι πληροφορίες κι εξιστορήσεις της Γραφής είναι ξεκάθαρες και απόλυτα αντικειμενικές. Και οι Εβραίοι χρειάζονται σωτηρία όπως και όλοι εμείς. Εδώ θέλουμε μόνο να τονίσουμε την ψεύτικη και απατηλή αντιστοιχία με δύο μέτρα και δύο σταθμά, στην οποία έχουμε τόσο πολύ κι εμείς συνηθίσει.

Συνειδητά ή ασυνείδητα ξεγλιστράμε πολύ εύκολα στην παλιά, χαρακτηριστική υπεροψία, με άλλες τώρα δικαιολογίες. Έχει μείνει, θαρρείς, στο αίμα μας, να πιστεύουμε ότι εμείς, οι Χριστιανοί, η Εκκλησία, είμαστε ο εκλεκτός λαός της Καινής Διαθήκης στη θέση του παλιού και ξεπεσμένου Ισραήλ, παίρνοντας έτσι το δικαίωμα να τον οριοθετούμε και να τον επαναφέρουμε στην τάξη. Θα έπρεπε όμως να ξέρουμε, πως και η Καινή Διαθήκη που σφραγίστηκε με το αίμα του Χριστού, είναι μια Διαθήκη που έγινε αρχικά με τους Ιουδαίους και μετά με τους Εθνικούς. Μετά την Πεντηκοστή μπήκαν στη χάρη του Θεού και τα έθνη. Ωστόσο παραμείναμε αρκετά τυφλοί, για να καταδικάζουμε και να πληγώνουμε βαθιά το λαό της Διαθήκης, πληγώνοντας μαζί του και τον Ιησού. Για αιώνες συνεχίζουμε τη διαδικασία του πάθους του. Θέλουμε τον Βασιλιά, όχι όμως και το λαό Του.

Ο μόνος αξιόπιστος προσανατολισμός στην ταραγμένη εποχή μας είναι η Αγία Γραφή. Για πολλούς αυτό ηχεί σαν παλιομοδίτικος φανατισμός. Αυτήν την κατηγορία θα την παραμερίσουμε. Ο εχθρός του Θεού, ο πατέρας του ψεύδους (Ιωάννης 8:44) και άρχοντας του κόσμου τούτου (Ιωάννης 12:31), όπως τον ονόμασε ο Ιησούς Χριστός, ενδιαφέρεται πολύ να προωθεί την επιλεκτική χρήση της Γραφής, κρατώντας κλειστά τα μάτια των ανθρώπων στα πιο σημαντικά σημεία. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το καταλάβουμε. Γνωρίζει, ότι αν καταφέρει να μας κρατήσει σε μια τέτοιου είδους βιβλική γνώση, θα μπορεί να εμποδίζει την εκπλήρωση των σχεδίων του Θεού.

Το θαυμαστό σωτηριακό σχέδιο του Θεού για τον Ισραήλ και την Εκκλησία, έτσι όπως το περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή (κεφάλαια 9-11), αγνοείται από πολλούς ή διαβάζεται από Χριστιανούς που έχουν κλειστά τα μάτια τους. Πόσο πραγματικά χρειάζεται να μάθουμε να λέμε, «Έλα Άγιο Πνεύμα, Εσύ, το Πνεύμα της Αλήθειας που μας οδηγείς σε όλη την αλήθεια, άνοιξε τα μάτια μας για να μπορούμε πραγματικά να καταλάβουμε τη Γραφή!».

Αν και πολλές προφητείες της Γραφής ταιριάζουν σε διάφορες περιπτώσεις, και αρκετές απ’ αυτές εκπληρώνονται όχι μόνο σε ένα, αλλά σε περισσότερα επίπεδα, αυτή την ώρα ας αφήσουμε μερικές απ’ αυτές να ενεργήσουν στο πνεύμα μας, ώστε να πάρουμε το ουσιαστικό μήνυμά τους:

Θυμόμαστε το βράδυ της 9^ης Νοεμβρίου 1938:

«Οι εχθροί σου βρυχώνται στη μέση των συναγωγών σου. Έβαλαν σημαίες τις δικές τους σημαίες… Όπως κάποιος, σηκώνοντας ένα τσεκούρι, χτυπάει επάνω σε πυκνά δένδρα, έτσι τώρα, αυτοί σύντριψαν με μιας, με τσεκούρια και σφυριά, τα πελεκητά του έργα. Κατέκαψαν με φωτιά το αγιαστήριό σου μέχρι το έδαφος, βεβήλωσαν το κατοικητήριο του ονόματός σου. Είπαν στην καρδιά τους, ας τους εξολοθρεύσουμε μαζί. Κατέκαψαν όλες τις συναγωγές του Θεού στη γη».

Ψαλμός 74:4-8

Ας θυμηθούμε και τι έγινε το 1948[3]:

«Γι’ αυτό, να, έρχονται ημέρες, λέει ο Κύριος, που δεν θα πουν πια: Ζει ο Κύριος που ανέβασε τους γιους Ισραήλ από τη γη της Αιγύπτου. Αλλά: Ζει ο Κύριος, που ανέβασε τους γιους Ισραήλ από τη γη του βορρά, και από όλους τους τόπους όπου τους είχα διώξει. Και θα τους επαναφέρω πάλι στη γη τους, που είχα δώσει στους πατέρες τους».

Ιερεμίας 16:14-15

Κι όποιος έχει παρακολουθήσει, μελετήσει απ’ όλες τις πλευρές το τι συνέβη εκείνη την ιστορική μέρα της ανακήρυξης του κράτους του Ισραήλ, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει και να πει κι αυτός:

«Ποιος άκουσε ένα τέτοιο πράγμα; Ποιος είδε τέτοια; Θα γεννούσε η γη μέσα σε μια μέρα; Ή ένα έθνος θα γεννιόταν μονομιάς; Αλλά η Σιών μόλις κοιλοπόνησε, γέννησε τα παιδιά της.»

Ησαΐας 66:8

Τα παρακάτω εδάφια μας φέρνουν στη σημερινή κατάσταση. Όπως ακούμε από τα μέσα Ενημέρωσης, τώρα ένα σύνολο κρατών στην Μέση Ανατολή, όχι μόνο ένα έθνος όπως έγινε πριν, σχεδιάζουν την πλήρη «εξόντωση» του Ισραήλ. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ξέρει τίποτε γι’ αυτό:

«…αυτοί που σε μισούν σήκωσαν ψηλά το κεφάλι. Πήραν κακή βουλή ενάντια στον λαό σου, και συμβουλεύτηκαν ενάντια στους εκλεκτούς σου. Είπαν: Ελάτε, και ας τους εξολοθρεύσουμε από το να είναι έθνος και το όνομα του Ισραήλ ας μην αναφέρεται πια.»

Ψαλμός 83:2-4

Ακολουθεί μια απαρίθμηση λαών, που μας είναι όλοι γνωστοί, αν αντικαταστήσουμε τα αρχαία ονόματά τους με τα σημερινά.

Όλα αυτά πραγματοποιούνται κι εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας. Και εφόσον ο Λόγος του Θεού είναι αληθινός και εκπληρώνεται, θα έρθει και η ώρα που ο Κύριος θα έρθει σε κρίση με όλα τα έθνη. Γιατί Αυτός που δεν φείσθηκε τα φυσικά κλαδιά, σύμφωνα με το χωρίο Ρωμαίους 11:21, δεν θα φεισθεί ούτε τα άγρια κλαδιά, που μπολιαστήκανε στον κορμό του Ισραήλ.

«…Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Είμαι ζηλότυπος για την Ιερουσαλήμ και για τη Σιών με μεγάλη ζηλοτυπία και είμαι υπερβολικά οργισμένος ενάντια στα έθνη που ζουν αμέριμνα. Επειδή, ενώ εγώ οργίστηκα λίγο, αυτά βοήθησαν επιπρόσθετα το κακό».

Ζαχαρίας 1:14-15

«…και κατά τον καιρό εκείνο, όταν επιστρέψω τους αιχμαλώτους του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, θα συγκεντρώσω όλα τα έθνη και θα τα κατεβάσω στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ, και θα κριθώ μαζί τους εκεί υπέρ του λαού μου και της κληρονομιάς μου, του Ισραήλ, που τον διέσπειραν ανάμεσα στα έθνη και διαμοιράστηκαν τη γη μου».

Ιωήλ 3:1-2

Υπάρχει ένα μοναδικό γεωγραφικό σημείο πάνω στη γη με το οποίο ο Θεός έχει δεσμευτεί. Ο Ιησούς θα ξανάρθει στην Ιερουσαλήμ και τα πόδια Του θα πατήσουν πάνω στο Όρος των Ελαιών (Ζαχαρίας 14:4). Στην ουράνια πόλη του Θεού είναι γραμμένα τα ονόματα των 12 φυλών του Ισραήλ επάνω στους πυλώνες της (Αποκάλυψις 12:14). Κι ο ίδιος ο Ιησούς είπε ότι η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους, (Ιωάννης 4:22), γιατί κατά σάρκα ήταν Ιουδαίος από τη φυλή του Δαυίδ.

Για 12 ολόκληρα χρόνια ο λαός μας ζητωκραύγαζε «Heil Hitler» εξυψώνοντας για σωτήρα (Σ.Μ. Heil θα πει σωτηρία) ένα φονιά των Εβραίων, παρόλο που όλοι γνωρίζουμε και ομολογούμε ότι σε κανένα άλλο όνομα δεν υπάρχει σωτηρία παρά μόνο στον Ιησού Χριστό (Πράξεις 4:12). Τι ήταν αυτό που κάναμε!... Όσοι από εμάς απόψε δεν είναι παραδοσιακά συνηθισμένοι να υψώνουν τα χέρια στην προσευχή τους και δυσκολεύονται να κάνουν κάτι τέτοιο, ίσως βοηθηθούν αν αναλογιστούν όλο εκείνο το πλήθος των εκατομμυρίων χεριών που υψώνονταν σε χαιρετισμό του Χίτλερ! Πόσο καλύτερα ταιριάζει, να υψώνονται κάπου-κάπου τα χέρια μας σε δοξολογία και εξύψωση Εκείνου, στον οποίο πραγματικά χρωστάμε τη σωτηρία μας! Είμαι απόλυτα σίγουρη, ότι αν κι έχουν περάσει τόσα χρόνια από εκείνα τα γεγονότα, ο Θεός ακόμη περιμένει τη μετάνοια πολλών Χριστιανών στη Γερμανία!

Είναι επώδυνο και μας προκαλεί ντροπή ότι η έρευνα γι’ αυτό παρελθόν μας γίνεται από πρωτοβουλίες που δεν προέρχονται από τον εκκλησιαστικό χώρο. Κανονικά θα έπρεπε το αντίθετο να συνέβαινε. Γιατί επάνω στους Χριστιανούς το παρελθόν αυτό βαραίνει περισσότερο και με μεγαλύτερη ευθύνη από ό,τι στον υπόλοιπο λαό μας. Αναρωτιόσαστε γιατί; Επειδή με βάση την Αγία Γραφή μπορούσαμε να γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε άλλον τι ακριβώς συνέβαινε. Εδώ ισχύει το εδάφιο «… σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα ζητηθεί από αυτόν…» (Λουκάς 12:48). Ο Ιησούς επί πλέον διαβεβαιώνει, ότι αυτός που γνωρίζει πολλά, αν η θέση του στη ζωή δεν είναι ανάλογη των γνώσεών του, θα δαρθεί περισσότερο από αυτόν που δεν γνωρίζει τι κάνει.

Στις 27 Ιανουαρίου 2006, ο δρ. Έρνστ Κράμερ, ένας απ’ αυτούς που επέζησαν το Ολοκαύτωμα, σε μια ομιλία που έκανε μπροστά στο Γερμανικό Κοινοβούλιο, διατύπωσε ένα θλιβερό συμπέρασμα που έβγαλε μέσα από όλα τα φοβερά γεγονότα που είχε ζήσει στο Τρίτο Ράιχ: «Εκείνο που τότε με κατέπληξε και με πόνεσε περισσότερο απ’ όλα ήταν η συνεχής σιωπή της Χριστιανικής Εκκλησίας.»

Αυτή η σιωπή έχει την εξήγησή της. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τότε, με τη συμμετοχή πολλών εκκλησιών, τυπώθηκε στη Γερμανία μια (νέα) Καινή Διαθήκη για το λαό «αποεβραϊσμένη» (δηλαδή χωρίς κανένα στοιχείο-λέξη, που να έχει σχέση ή ρίζα με τις λέξεις Ιουδαίος, Εβραίος, Ισραήλ, κλπ.) και επίσης ανάλογο Υμνολόγιο και Κατήχηση. Με αυτό έγινε προσπάθεια να χωρίσουν τον Βασιλιά των Ιουδαίων και θεολογικο-επιστημονικά από το λαό Του. Μόλις στα τελευταία χρόνια μπορέσαμε να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το έργο του «Ινστιτούτου Εξάλειψης της Εβραϊκής Επιρροής στη Γερμανική Εκκλησία» που είχε την έδρα του στο Eisenach.

Και σήμερα βρισκόμαστε ξανά σε μια παρόμοια τάση παρέκκλισης. Αν θέλουμε να εμποδίσουμε μια επανάληψη αυτών που έγιναν στο παρελθόν, δεν πρέπει πια να χωρίζουμε τον Βασιλιά από το λαό Του. Ωστόσο η δύναμη του χαραχτήρα μας δεν επαρκεί για τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις. Είναι πολύ πιθανό ότι σαν δεύτερη και τρίτη γενιά, θ’ αποτύχουμε όπως οι γονείς μας και οι παππούδες μας, αν δεν γνωρίσουμε και δεν αγαπήσουμε Εκείνον από τον Οποίο και μόνο μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια. Όποιος όμως νομίζει ότι χωρίς Αυτόν, χωρίς προσευχή, χωρίς αλλαγή και διόρθωση πορείας, μπορεί να τα βγάλει πέρα, διατρέχει τον κίνδυνο να βρεθεί μπροστά σε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα.

Πού μπορούμε να συναντήσουμε τον Βασιλιά των Ιουδαίων; Που αλλού, στο λαό Του! Στο λαό Του, που βρίσκεται ανάμεσα σε πόλεμο, σε τρομοκρατία και καταστροφές, ανάμεσα σε αδικία και αμαρτία, στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, στο επίκεντρο του μίσους, της δυσφήμησης και της περιφρόνησης, εκεί θα βρούμε τον Βασιλιά. Το διογκούμενο παγκόσμιο μίσος ενάντια στο Θεό, θα αρχίσει να στρέφεται όλο και πιο έντονα ενάντια σε όσους έχουν μια ζωντανή σχέση μαζί Του και μένουν πιστοί σ’ Αυτόν και στο Λόγο Του. Έτσι το μίσος, στην τελευταία αυτή φάση της ανθρώπινης Ιστορίας, θα χτυπήσει μαζί Ιουδαίους και Χριστιανούς. Ας δώσουμε σήμερα στον Κύριο και Βασιλιά μας Ιησού την ανταπόκριση της αγάπης μας, λέγοντάς του αυτά τα λόγια:

Ο λαός Σου είναι λαός μου ! (Ρουθ 1:16)

Η αγάπη προς τον Ισραήλ

μπορεί μόνο τότε να είναι γνήσια,

αν πηγάζει από την καρδιά του Θεού,

από την αγάπη, με την οποία

Αυτός αγάπησε το λαό Του –

και από τη βαθιά μετάνοια

για την τεράστια ενοχή μας.

Άλλος δρόμος,

για να υπηρετήσει κανείς τον Ισραήλ

δεν υπάρχει…

Μόνο μια τέτοια αγάπη μπορεί

να μας οδηγήσει σε προσέγγιση

και αμοιβαία ευλογία,

και τότε τα μάτια του Ισραήλ

θα ανοίξουν, για να γνωρίσουν Εκείνον

που είναι η αγάπη:

τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Μ. Basilea Schlink

---

[1] Σημείωση Μεταφραστή: Την 9^η Νοεμβρίου 1938, που έμεινε γνωστή σαν «Νύχτα των Κρυστάλλων» από τα πολλά τζάμια που είχαν σπάσει, δόθηκε το σύνθημα στο Βερολίνο να λεηλατηθούν ελεύθερα Συναγωγές, σπίτια και μαγαζιά των Εβραίων. Η νύχτα αυτή σηματοδότησε μια επίσημη έναρξη του διωγμού των Εβραίων από τις Ναζιστικές λαϊκές ομάδες.

[2] Σημείωση μεταφραστή: Οπωσδήποτε η ταύτιση με τους Εβραίους ως τους «ελάχιστους αδελφούς» δεν αποκλείει ότι ο Ιησούς μπορεί να αναφέρεται και στους αληθινούς πιστούς Χριστιανούς ή σε οποιονδήποτε άνθρωπο.

[3] Σ.Μ. Το 1948 ψηφίστηκε από τον ΟΗΕ η δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ. Ενώ και η Σοβιετική Ένωση επί Στάλιν μαζί με την πλειοψηφία των εθνών ψήφισε υπέρ της δημιουργίας αυτού του κράτους, η Ελλάδα ψήφισε ενάντια, συνταυτιζόμενη με τα Αραβικά Κράτη. Είναι αμαρτία για την οποία θα έπρεπε να μετανοήσουμε, γιατί στραφήκαμε ως έθνος ενάντια στο θέλημα του Θεού σχετικά με τον Ισραήλ, όπως καθαρά αναφέρεται στις Γραφές.