Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Εκκλησία και Ισραήλ: Απάντηση στο άρθρο "Χριστιανικός Σιωνισμός" του κ. John Hubers

Αγαπητέ κ. Αρχισυντάκτη του "Αστέρα της Ανατολής",

Διάβασα με ενδιαφέρον τα άρθρα σας σχετικά με το Ισραήλ στο αφιέρωμα, "Ο λαός του Θεού", στον "Αστέρα". Ειλικρινά, περίμενα να βρω κάτι καινούργιο, κάτι που θα άλλαζε τη συνηθισμένη έμμεσα ή άμεσα ''αντιεβραϊκή'' σημερινή νοοτροπία του μέσου Έλληνα, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω.
Δυστυχώς η κοινή γνώμη, ακόμη και των πιο καλοπροαίρετων συμπατριωτών μας αναγκαστικά σχηματίζεται από τις πληροφορίες που μεταφέρουν τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα η τηλεόραση, που είναι σχεδόν όλα προκατειλημμένα κατά του Ισραήλ, και μεταφέρουν συχνότατα αρνητικά γι' αυτό το κράτος τις ειδήσεις, πολλές φορές μάλιστα συνειδητά διαστρεβλωμένες.
Αλλά και θεολογικά έχω διαφορετική γνώμη από τους αρθρογράφους, έτσι όπως παρουσιάζουν το Ισραήλ στο σχέδιο του Θεού, από όσο τουλάχιστον εγώ καταλαβαίνω ότι αναφέρεται μέσα στη Βίβλο, χωρίς να υποστηρίζω ότι έχω το αλάθητο ή ότι έχω την «πλήρη αποκάλυψη της αλήθειας» σε ένα θέμα τόσο αμφιλεγόμενο.
Επειδή δεν μπορώ μέσα στα πλαίσια μιας επιστολής να αναφέρω λεπτομερώς κάθε μου αντίρρηση, θα περιοριστώ στο βασικό άρθρο, "Χριστιανικός Σιωνισμός" του κ. John Hubers, που με μεγάλη μου λύπη είδα ότι υιοθετήθηκε ως επίσημη θέση της Γενικής Συνόδου της Αναμορφωμένης Εκκλησίας στην Αμερική.

Ο κ. Hubers επιχειρεί μια "βαθυστόχαστη" ανάλυση και κριτική της θεωρίας των Οικονομιών ειδικά του John Nelson Darby, για να προωθήσει τη δογματική παραδοσιακή θέση των Αναμορφωμένων Εκκλησιών περί της Εσχατολογίας και έτσι, οχυρωνόμενος πίσω από μια ισχυρή δογματική θέση χαρακωμάτων, που υποστηρίζεται από την Εκκλησία του, να παρουσιάσει ως "νεοτερισμό" αυτήν τη θεωρία, να την απορρίψει, και να μειώσει στη συνείδηση των αναγνωστών του τη θέση του Ισραήλ στο σχέδιο του Θεού, όπως απλά, χωρίς ακροβατικές ερμηνευτικές θεωρίες και χρωματιστούς δογματικούς φακούς, διαβάζουμε μέσα στη Βίβλο.
Φυσικά, ελεύθερος είναι καθένας να πρεσβεύει τη θεωρία που θεωρεί σωστή, πολλώ μάλλον αν υποστηρίζεται δογματικά από την Εκκλησία του· δεν είναι όμως σωστό ούτε τίμιο εξαιτίας της δογματικής του τοποθέτησης να απορρίπτει ή να παραβλέπει ή να παρερμηνεύει την απλή κατά γράμμα διδασκαλία της Γραφής, που είναι ηλίου φαεινότερη. Συγχωρήστε τον επιθετικό τόνο μου και μη νομίζετε ότι μιλάω με υπεροψία ούτε με περιφρόνηση γι' αυτούς που διαφωνούν μαζί μου.

Θέλω να αποφύγω να αντιμετωπίσω το δίλημμα τού να επιλέξω μεταξύ "της θεολογίας των Οικονομιών" ή "της αχιλιετούς θεολογίας". Δε μου αρέσει να με τοποθετούν κάτω από ταμπέλες. Θα προσπαθήσω μόνο να αναφέρω εδάφια της Γραφής, τα οποία κανείς πιστός που πιστεύει στη Θεοπνευστία της Βίβλου δε θα μπορούσε να παραβλέψει.
Είναι ή όχι πραγματικότητα ότι ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ και στους απογόνους του μία γη, που βιβλικά ονομάζεται "γη της επαγγελίας" ή "γη του Ισραήλ"; Η λέξη "Παλαιστίνη", δεν υπάρχει στην Αγ. Γραφή. Τη χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά οι Ρωμαίοι, όταν νίκησαν τους Εβραίους στην επανάσταση του Μπαρ-Κοχεβά το 132 μ.Χ., και θέλησαν να εξαλείψουν ακόμη και το όνομα "Ισραήλ" από προσώπου γης. Προέρχεται από τη λέξη "Φιλιστία", από τους Φιλισταίους δηλαδή, τους ορκισμένους εχθρούς των Εβραίων. Δυστυχώς αυτό το όνομα παρέμεινε έκτοτε στη βιβλιογραφία και έτσι γίνεται συχνά σύγχυση εννοιών, και αντί για "γη του Ισραήλ", ισότιμα χρησιμοποιείται η λέξη "Παλαιστίνη", ακόμη και σε θεολογικά βιβλία.
Ο Θεός λοιπόν αναφέρει ξεκάθαρα στον Αβραάμ τα όρια της γης που είχε σκοπό να δώσει στο λαό που θα προερχόταν από αυτόν. Αυτό είναι ΧΑΡΗ, απόφαση του κυρίαρχου Θεού, και δεν έχει σχέση με το πόσο θα παρέμενε πιστός ο λαός Ισραήλ στο κάλεσμά του. Βεβαίως υπάρχει η προειδοποίηση ότι αν δεν υπάκουαν στο Νόμο του Θεού θα έχαναν την ιδιοκτησία της γης τους, αλλά αυτό θα ήταν προσωρινό, όπως προσωρινή θα παρέμενε και η απιστία του λαού Ισραήλ.

Ας δούμε λοιπόν εδάφια:
"14 Και είπε ο Κύριος στον Άβραμ, αφού διαχωρίστηκε ο Λωτ από αυτόν: Σήκωσε τώρα τα μάτια σου ψηλά και δες από τον τόπο όπου είσαι, προς τα βορινά και μεσημβρινά, κι ανατολικά και δυτικά. 15 Επειδή ολόκληρη τη γη την οποία βλέπεις, σ’ εσένα θα τη δώσω, και στο σπέρμα σου, παντοτινά". (Γέν. 13:14-15).
"17 Και όταν έδυσε ο ήλιος και έγινε πυκνό σκοτάδι, να, ένα καμίνι που κάπνιζε, και μια λαμπάδα φωτιάς η οποία διαπέρασε ανάμεσα σε τούτα τα διχοτομημένα (ζώα). (Εδώ βλέπουμε τη διαθήκη που έκανε ο Θεός με τον Αβραάμ και τους απογόνους του σύμφωνα με τη συνήθεια της εποχής). 18 Εκείνη την ημέρα έκανε ο Κύριος διαθήκη στον Άβραμ, λέγοντας: Στο σπέρμα σου έδωσα αυτήν τη γη από τον ποταμό της Αιγύπτου μέχρι τον ποταμό τον μεγάλο τον ποταμό Ευφράτη 19 τους Κεναίους και τους Κενεζαίους, και τους Κεδμωναίους, 20 και τους Χετταίους, και τους Φερεζαίους και τους Ραφαείμ, 21 και τους Αμορραίους, και τους Χαναναίους και τους Γεργεσαίους, και τους Ιεβουσαίους". (Γέν. 15:17-20).
Υπάρχουν πολλά άλλα εδάφια αλλά αρκούμαι σε αυτά τα δύο. Και ερωτώ: Αν πιστεύουμε πράγματι στη Βίβλο και δεν θεωρούμε πως ο Θεός αλλάζει γνώμη, ισχύουν ή δεν ισχύουν αυτές οι υποσχέσεις Του παντοτινά;

Κάποιος θα αντιτείνει: Ναι, αλλά ο Θεός είπε στους Εβραίους: "25 Αν, αφού γεννήσεις γιους, και γιους των γιων και πολυχρονίσετε επάνω στη γη διαφθαρείτε και κάνετε είδωλα εικόνα κάποιου και πράξετε πονηρά μπροστά στον Κύριο τον Θεό σου, ώστε να τον παροργίσετε, 26 επικαλούμαι σήμερα μάρτυρες εναντίον σου τον ουρανό και τη γη ότι εξάπαντος θα απολεσθείτε από τη γη προς την οποία διαβαίνετε τον Ιορδάνη, για να την κυριεύσετε, δεν θα πολυχρονίσετε σ’ αυτή αλλά θα αφανιστείτε ολοκληρωτικά. 27 Και ο Κύριος θα σας διασκορπίσει ανάμεσα στους λαούς και θα μείνετε λίγοι σε αριθμό ανάμεσα στα έθνη στα οποία σας φέρνει ο Κύριος" (Δευτ. 4:25-27).

Ας προσέξουμε όμως τι προσθέτει ο Θεός αμέσως παρακάτω: "29 Και από κει θα εκζητήσετε τον Κύριο τον Θεό σας και θα τον βρείτε όταν τον ζητήσετε με ολόκληρη την καρδιά σας και με ολόκληρη την ψυχή σας. 30 Όταν βρεθείς σε θλίψη και σε βρουν όλα αυτά στις έσχατες ημέρες, τότε θα επιστρέψεις στον Κύριο τον Θεό σου και θα ακούσεις τη φωνή του. 31 Επειδή ο Κύριος ο Θεός σου είναι Θεός οικτίρμων, δεν θα σε εγκαταλείψει ούτε θα σε εξολοθρεύσει ούτε θα λησμονήσει τη διαθήκη των πατέρων σου που ορκίστηκε σ’ αυτούς". (Δευτ. 4:29-31).
Απλό ερώτημα: Τα πιστεύουμε αυτά, υποτίθεται ως βιβλικοί πιστοί, ή όχι; Ας αφήσουμε κατά μέρος τις «Οικονομίες» που είναι θέμα δογματικής τοποθέτησης. Αυτά τα απλά λόγια του Θεού πιστεύουμε ότι ισχύουν και σήμερα ή όχι; Γιατί αν τα πιστεύουμε, θα πρέπει διαφορετικά να ερμηνεύουμε τα πράγματα, με άλλα μάτια να βλέπουμε τη διαμάχη για τη γη του Ισραήλ, και ως πιστοί να έχουμε "νουν Χριστού", ώστε να ερμηνεύουμε τα σημεία των καιρών με εσχατολογική προοπτική.

Εννοώ, αδελφοί μου, ότι σήμερα παίζονται σημαντικά σημεία στην πνευματική μάχη Θεού-Διαβόλου, για να κερδηθούν ψυχές ή να χαθούν οι ψυχές. Αν ο Θεός του Ισραήλ, που είναι ο δικός μας Θεός, για μας τους Χριστιανούς, δεν έχει τη δύναμη να κρατήσει την υπόσχεσή του και να δώσει αυτήν τη γη στους Εβραίους, που τόσο επίσημα υποσχέθηκε, πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως θα κρατήσει τις υποσχέσεις του περί σωτηρίας των ψυχών μας, περί Παραδείσου και Κόλασης, περί αιώνιας ζωής κλπ; Όταν κάτι που υποσχέθηκε, γι’ αυτόν τον αιώνα, ορατό και υλικό, δεν το πραγματοποιεί ως υπόσχεση, πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι θα πραγματοποιήσει τα αόρατα, μελλοντικά και εσχατολογικά, εκείνα του "μέλλοντος αιώνος", που ούτε τα αγγίζουμε ούτε τα βλέπουμε;
Μπορεί να υπάρξει θέση για τη δημιουργία άλλου κράτους στη βιβλική θέση της γης του Ισραήλ; Απ' όσο φαίνεται στη Βίβλο, όχι. Και αν προσωρινά υπάρξει κάτι, δεν πρόκειται να παραμείνει, γιατί δεν είναι αυτό το τελικό σχέδιο του Θεού. Η γη του Ισραήλ είναι η μόνη γη στην Οικουμένη που υποσχέθηκε επίσημα ο Θεός σε ένα λαό, τον εβραϊκό, και περιέγραψε μάλιστα με ακρίβεια τα όριά της. Θα ρωτήσει κανείς: Και τι θα γίνει με τους Παλαιστίνιους, πρέπει να γίνει εθνοκάθαρση; Πρέπει να τους διώξουν ή να τους εξολοθρέψουν οι Εβραίοι; Όχι. Μπορούν να παραμένουν ως πολίτες αυτού του κράτους, χωρίς όμως να απαιτούν να δημιουργήσουν άλλη κρατική οντότητα, και μάλιστα μουσουλμανικό κράτος.

Στον Ιεζεκιήλ, στο προφητικό μέρος όπου αναφέρονται πάλι τα σύνορα του λαού Ισραήλ των τελευταίων ημερών, ο Θεός αναφέρει για τους ξένους, τους μη Ισραηλίτες, που θα κατοικούν τη γη τα εξής:
"13 ΕΤΣΙ λέει ο Κύριος ο Θεός: Αυτά θα είναι τα όρια, με τα οποία θα κληρονομήσετε τη γη σύμφωνα με τις 12 φυλές του Ισραήλ. Ο Ιωσήφ θα έχει 2 μερίδες. 14 Κι εσείς θα την κληρονομήσετε, ο καθένας όπως ο αδελφός του, για την οποία ύψωσα το χέρι μου ότι θα τη δώσω στους πατέρες σας, και αυτή η γη θα κληρωθεί σ’ εσάς για κληρονομιά. 15 Και τούτο θα είναι το όριο της γης προς το βόρειο πλάγιο, από τη μεγάλη θάλασσα, προς τον δρόμο της Εθλών, όπως κάποιος πηγαίνει προς τη Σεδάδ, 16 την Αιμάθ, τη Βηρωθά, τη Σιβραΐμ, που είναι ανάμεσα στο όριο της Δαμασκού και στο όριο της Αιμάθ, Ασάρ-αττιχών, που είναι κοντά στα όρια της Αυράν. 17 Και το όριο από τη θάλασσα θα είναι η Ασάρ-ενάν το όριο της Δαμασκού, και το βόρειο, που είναι προς βορράν, και το όριο της Αιμάθ. Και τούτο είναι το βόρειο πλευρό. 18 Και θα μετρήσετε το ανατολικό πλευρό, από την Αυράν και από τη Δαμασκό και από τη Γαλαάδ και από τη γη του Ισραήλ προς τον Ιορδάνη, από το όριο που είναι προς την ανατολική θάλασσα. Κι αυτό είναι η ανατολική πλευρά. 19 Και η μεσημβρινή πλευρά προς τον νότο από τη Θαμάρ μέχρι τα νερά της Μεριβά Κάδης, προς την έκταση του χειμάρρου, μέχρι, τη μεγάλη θάλασσα. Και τούτο είναι η νότια πλευρά προς το μεσημβρινό 20 και η δυτική πλευρά θα είναι η μεγάλη θάλασσα από το όριο, μέχρις ότου έρθει κάποιος απέναντι, από την Αιμάθ. Αυτό είναι, η δυτική πλευρά. 21 Έτσι θα διαιρέσετε αυτή τη γη ανάμεσά σας σύμφωνα με τις φυλές του Ισραήλ.
22 Και θα την κληρώσετε στον εαυτό σας για κληρονομιά, μαζί με τους ξένους, που παροικούν ανάμεσά σας, όσοι γεννήσουν γιους ανάμεσά σας, και θα είναι σε σας ως αυτόχθονες ανάμεσα στους γιους Ισραήλ, και θα έχουν μαζί σας κληρονομιά ανάμεσα στις φυλές του Ισραήλ. 23 Και σε όποια φυλή παροικεί ο ξένος, εκεί θα του δώσετε την κληρονομιά του, λέει ο Κύριος ο Θεός". (Ιεζεκιήλ 47:13-23).

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Θεός του Ισραήλ, δεν είναι Θεός σκληρός, αιμοχαρής και ρατσιστής, που επιθυμεί την εξολόθρευση όσων δεν ανήκουν φυλετικά στο λαό Του.
Άρα, αυτοί που ονομάζονται σήμερα Άραβες Παλαιστίνιοι, θα μπορούν να κατοικούν χωρίς καταπίεση στο κράτος του Ισραήλ. Αλλά θα πει κανείς ότι δε συμβαίνει έτσι τώρα. Δυστυχώς ελάχιστοι είναι ενήμεροι του μίσους που ενσπείρει η κρατική αρχή των Παλαιστινίων στα παιδάκια των Παλαιστινίων, πώς αποκαλούν τους Εβραίους Ναζί, πώς πιστεύουν στα ψεύδη του βιβλίου "Τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών", που γενικά οι Άραβες διαδίδουν ασύστολα. Ντύνουν τα μωρά "Μάρτυρες του Αλλάχ", περιζωσμένα με βόμβες ψεύτικες, για να τα προετοιμάσουν όταν μεγαλώσουν να γίνουν καμικάζι για τη δόξα του Αλλάχ. Όσους περισσότερους Εβραίους σκοτώσουν τόσο το καλύτερο. Θα πάνε αμέσως στον Παράδεισο μόλις σκοτωθούν. Οι Παλαιστίνιες μανάδες είναι έτοιμες να θυσιάσουν τα παιδιά τους στέλνοντάς τα με μίσος και θρησκευτικό φανατισμό να σκοτώσουν Εβραίους, ενώ οι Εβραίες μανάδες θέλουν να προστατέψουν τα παιδιά τους από φόνους και σκοτωμούς.
Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχει βαθύ μίσος και φθόνος των Αράβων κατά των Εβραίων, που διατηρείται από την εποχή του Ισμαήλ και του Ισαάκ. Δεν μπορούν να παραδεχτούν με τίποτε πως νικήθηκαν σε τόσους πολέμους από τους Εβραίους που ήταν πάντα αριθμητικά λιγότεροι. Πώς είναι δυνατόν 5 εκατομμύρια Εβραίοι να αντιστέκονται σε 200 εκατομμύρια Άραβες, αν ο Θεός δεν προστάτευε αυτό το κράτος; Πόσο τυφλοί είναι οι Χριστιανοί που δε βλέπουν ότι ποτέ δε θα μπορούσε να δημιουργηθεί τέτοιο κράτος αν δεν ήταν έτσι το σχέδιο του Θεού! Ιδού τι λέει στον Ησαϊα:
"8 Ποιος άκουσε ένα τέτοιο πράγμα; Ποιος είδε τέτοια; Θα γεννούσε η γη μέσα σε μια ημέρα; Ή ένα έθνος θα γεννιόταν μονομιάς; Αλλά η Σιών μόλις κοιλοπόνεσε γέννησε τα παιδιά της. 9 Εγώ, που φέρνω στη γέννα, δεν θα έκανα να γεννήσει; λέει ο Κύριος. Εγώ, που κάνω να γεννούν, θα έκλεινα τη μήτρα; λέει ο Θεός σου. 10 Να ευφρανθείτε μαζί με την Ιερουσαλήμ και να αγάλλεστε μαζί της όλοι όσοι την αγαπάτε. Να χαρείτε χαρά μαζί της όλοι όσοι πενθείτε γι’ αυτή". (Ησαϊας 66:8-10).

Αλλά είναι το σημερινό κράτος του Ισραήλ, το τελικό κράτος του Θεού; Οπωσδήποτε όχι. Είναι όμως η αρχή. Είναι το ξεκίνημα, ωσότου όπως λέει ο Παύλος, "όλος ο Ισραήλ θα σωθεί". (Ρωμ. 11:26).
Τώρα ο Ισραήλ βρίσκεται στη φάση όπου δημιουργείται ένα στράτευμα με σάρκα και οστά, χωρίς πνεύμα. (Ιεζεκιήλ 37:8). Θα έρθει η στιγμή που το Πνεύμα θα μπει μέσα τους. (Ιεζ. 37:10).
Και ας μη νομίζουμε ότι οι Εβραίοι είναι τόσο αρνητικοί στο ευαγγέλιο. Σήμερα στον κόσμο υπάρχουν περισσότεροι πιστοί Εβραίοι, αναγεννημένοι, που δέχονται ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας απ' ό,τι Έλληνες. Μόνο στην Αμερική οι λεγόμενοι Μεσσιανικοί Ιουδαίοι είναι περισσότεροι από 160.000. Σε όλο τον κόσμο οι Μεσσιανικοί Ιουδαίοι υπολογίζονται σε 350.000. Αν μπει κανείς στον Διαδίκτυο θα δει εκατοντάδες ιστοσελίδες Μεσσιανικών Ιουδαίων που ούτε στα τολμηρότερα όνειρά μας δεν περιμένουμε να δούμε να υπάρχουν στον ελληνικό χώρο. Ακόμη και στο Ισραήλ οι Μεσσιανικοί Εβραίοι ενώ το 1948 ήταν μόνο 6 πιστοί, σήμερα υπολογίζονται από 6 με 10 χιλιάδες.

Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να υλοποιείται η προφητεία του Παύλου:
"29 Γιατί είναι αμεταμέλητα τα χαρίσματα και η κλήση του Θεού. (Αναφέρεται στους Εβραίους). 30 Γιατί, όπως ακριβώς εσείς (εθνικοί) κάποτε απειθήσατε στο Θεό, τώρα όμως ελεηθήκατε με την απείθεια τούτων (των Ιουδαίων), 31 έτσι και αυτοί (oι Ιουδαίοι) τώρα απείθησαν στο έλεος που έγινε σ’ εσάς, ώστε κι αυτοί να ελεηθούν. 32 Γιατί ο Θεός συνέκλεισε όλους σε απείθεια, για να τους ελεήσει όλους.
33 Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσης Θεού! Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι κρίσεις του και ανεξιχνίαστες οι οδοί του!" (Ρωμ. 11:29-33).

Όσον αφορά τους Χριστιανούς Παλαιστίνιους έχω να πω τα εξής: Όσο γρηγορότερα καταλάβουν την αλήθεια περί της γης του Ισραήλ, ότι αυτή η περιοχή θα παραμείνει πάντα ως κράτος στους Εβραίους, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς. Θα παραμείνουν στη γη τους και δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Αν ευλογήσουν τους Εβραίους, ο Θεός θα τους ευλογήσει. Μάλλον τους μισούν οι Μουσουλμάνοι ομοεθνείς τους, γιατί τους θεωρούν περισσότερο διαλλακτικούς προς τους Εβραίους. Οι Χριστιανοί Παλαιστίνιοι και γενικά οι Χριστιανοί Άραβες είναι δυστυχώς πολύ λίγοι, ανήκουν ως επί το πλείστον σε δόγματα που είναι νεκρές παραδοσιακές εκκλησίες, είναι Ορθόδοξοι, Ιακωβίτες, Μαρωνίτες, που είναι Ρωμαιοκαθολικοί, κά. Έχουν ως θρησκεία το Χριστιανισμό, αλλά δεν υπάρχει ζωντανή πίστη μεταξύ τους, όπως δυστυχώς και στην πατρίδα μας. Δεν περιμένουμε λοιπόν από τέτοιους ανθρώπους να έχουν πνευματική διάκριση. Συνήθως επηρεάζονται από το γενικότερο κλίμα των ομοεθνών τους, και η αντιπάθεια και το μίσος κατά των Εβραίων είναι κατά τι λιγότερο από αυτό των ομοεθνών τους Μουσουλμάνων. Υπάρχουν όμως και λίγοι Άραβες χριστιανοί που έχουν φωτιστεί από το Θεό ως προς αυτήν την κατεύθυνση και αγαπούν με πάθος τους Εβραίους σε αντίθεση από τους ψευτοχριστιανούς ή τους Μουσουλμάνους. Αυτούς ο Θεός τους ευλογεί αληθινά. Έχω γνωρίσει τέτοιους.

Θα αναφέρω τώρα μερικά λόγια του κ. Hubers που θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον λανθασμένα. Στη σελ. 242 στην παράγραφο «Η μαρτυρία του Χριστού», αναφέρει: «Πουθενά δεν ακούμε (τον Ιησού) να μιλά για έναν σκοπό του Θεού για τους Ιουδαίους και έναν άλλο σκοπό του Θεού που θα αφορούσε μια σε μεγάλο μέρος εθνική εκκλησία». Και όμως ο Ιησούς στην αρχή της διακονίας του είχε συστήσει στους μαθητές του: «Σε οδό εθνών μην πηγαίνετε και σε πόλη Σαμαρειτών μην εισέλθετε. 6 Αλλά πορεύεστε μάλλον προς τα πρόβατα τα χαμένα του οίκου Ισραήλ». (Ματθ. 10:5-6). Εδώ ο Ιησούς αναφέρεται στους εξ Εβραίων Χριστιανούς.
«16 Και άλλα πρόβατα έχω που δεν είναι από την αυλή αυτή. Κι εκείνα πρέπει να φέρω, και τη φωνή μου θα ακούσουν, και θα γίνουν ένα ποίμνιο, ένας ποιμένας». (Ιωάν. 10:16). Εδώ φαίνεται ο Ιησούς να αναφέρεται στους εθνικούς Χριστιανούς.

Ο κ. Hubers μιλά για συμφιλίωση: «Η καρδιά της διακονίας και του σκοπού του Χριστού ήταν η συμφιλίωση». Το ερώτημα είναι πώς επέρχεται αυτή η συμφιλίωση. Πιστεύω ότι η συμφιλίωση επέρχεται στο Χριστό με την ενσωμάτωση των εθνικών στο πολίτευμα, στην πολιτεία του Ισραήλ, όπως αναφέρει ο Παύλος στους εθνικούς:
«11 Γι’ αυτό να θυμάστε ότι κάποτε εσείς οι εθνικοί στη σάρκα – που λέγεστε “ακροβυστία” από αυτούς που λέγονται “περιτομή”, η οποία έγινε με το χέρι στη σάρκα – 12 ότι ήσασταν τον καιρό εκείνο χωρίς Χριστό, αποξενωμένοι από την πολιτεία του Ισραήλ και ξένοι από τις διαθήκες της υπόσχεσης , μην έχοντας ελπίδα και χωρίς Θεό μέσα στον κόσμο. 13 Τώρα όμως ενωμένοι με το Χριστό Ιησού, εσείς που ήσασταν κάποτε μακριά ήρθατε κοντά με το αίμα του Χριστού. 14 Γιατί αυτός είναι η ειρήνη μας, που έκανε και τα δύο μέρη ένα, και που γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού , αφού κατάργησε με τη σάρκα του την έχθρα 15 που προήλθε από το νόμο των εντολών με δόγματα , για να δημιουργήσει τους δύο μέσα του σε έναν καινούργιο άνθρωπο κάνοντας ειρήνη, 16 και για να συμφιλιώσει με το Θεό και τους δύο μέσα σε ένα σώμα διαμέσου του σταυρού, αφού σκότωσε την έχθρα μέσα του. 17 Και όταν ήρθε, ευαγγελίστηκε ειρήνη σ’ εσάς που είστε μακριά και ειρήνη σ’ αυτούς που είναι κοντά. 18 Γιατί διαμέσου αυτού έχουμε την είσοδο και οι δύο μέσω ενός Πνεύματος προς τον Πατέρα. 19 Άρα, λοιπόν, δεν είστε πια ξένοι και πάροικοι , αλλά είστε συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού, 20 που οικοδομηθήκατε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών , όντας ακρογωνιαίος λίθος ο ίδιος ο Χριστός Ιησούς.». (Εφεσίους 2:11-20).

Ο κ. Hubers αναφέρει επίσης κάτι που μάλλον δείχνει άγνοια ή προκατάληψη κατά των Εβραίων, κάτι που βλέπουμε πολύ συχνά στους κοσμικούς, οι οποίοι είναι επηρεασμένοι από τα ΜΜΕ. Λέει: «…είναι αδιανόητο ένα εθνικό κράτος, που προβάλλει θρησκευτική αποκλειστικότητα και έχει φτάσει σήμερα κυριολεκτικά να κτίζει ένα πραγματικό διαχωριστικό τείχος εχθρότητας, να βρίσκεται στο κέντρο του απολυτρωτικού σχεδίου του Θεού». Αυτό δεν ισχύει. Πρώτον, στο Ισραήλ δεν υπάρχει θρησκευτική αποκλειστικότητα. Δεν είναι π.χ. Σαουδική Αραβία, όπου απαγορεύεται η ύπαρξη οποιασδήποτε εκκλησίας, ακόμη και για τους ξένους που ζουν εκεί. Όλα τα δόγματα και όλες οι θρησκείες είναι ελεύθερες στο Ισραήλ. Το ότι προτιμάται και ενισχύεται ο Ιουδαϊσμός είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι διαφορετικότερη η κατάσταση από τη χώρα μας όπου οπουδήποτε οι νόμοι ευνοούν την Ορθόδοξη Εκκλησία. Όσον αφορά «το διαχωριστικό τείχος εχθρότητας», αυτό είναι άλλη μια παραποίηση της πραγματικότητας. Για τους Εβραίους δεν είναι τείχος εχθρότητας, αλλά τείχος προστασίας από τρομοκράτες, ώστε να μην μπορούν εύκολα να εισέρχονται στο Ισραήλ και να ανατινάζονται σκορπώντας, φρίκη, θάνατο, αναπηρία σε αθώους πολίτες. Έπειτα, τείχος υπάρχει σε πολύ λίγα μέρη. Βασικά είναι ένας φράκτης με συρματοπλέγματα. Το τείχος βρίσκεται σε λίγα μέρη όπου ελεύθεροι σκοπευτές από ψηλά κτίρια σημάδευαν και σκότωναν αθώους πολίτες. Μετά τη δημιουργία του φράκτη και του τείχους το ποσό των τρομοκρατικών ενεργειών των Παλαιστινίων μειώθηκε κάθετα. Ένα κράτος πρέπει να προστατεύει τους πολίτες του. Θα είχε ο κ. Hubers να προτείνει καλύτερες ιδέες που θα μείωναν τις τρομοκρατικές ενέργειες; Και οι ΗΠΑ, όπου ο κ. Hubers κατοικεί, χρησιμοποιούν φράκτη στα σύνορά τους ανάμεσα στην Αμερική και το Μεξικό, για να εμποδίζουν παράνομους μετανάστες, αλλά κανείς δεν το χαρακτηρίζει «τείχος μίσους».

Σε άλλο σημείο αναφέρει: «Αυτό που αμφισβητούμε είναι η θέση που δίνεται στο Ισραήλ από εκείνους που θέλουν να το βλέπουν ως το κέντρο των απολυτρωτικών σχεδίων του Θεού. Δεν υπάρχει σίγουρα κανένα βιβλικό έρεισμα για κάτι τέτοιο, και σίγουρα όχι στο φως της αποκάλυψης που έχουμε λάβει δια του Κυρίου Ι. Χριστού».
Οπωσδήποτε το κέντρο του απολυτρωτικού σχεδίου του Θεού είναι ο Χριστός και το εξιλαστήριο έργο του. Ας μην ξεχνούμε όμως κάποια πράγματα:
Κατ’ αρχάς, ο ευαγγελιστής Ματθαίος ταυτίζει τον Υιό του Θεού με τον Ισραήλ στα εδ. 2:13-15 του ευαγγελίου του: «13 Όταν λοιπόν αυτοί αναχώρησαν, ιδού, άγγελος ΚΥΡΙΟΥ φάνηκε κατά το όνειρο στον Ιωσήφ, λέγοντας: «Σήκω, παράλαβε το παιδί και τη μητέρα του και φεύγε για την Αίγυπτο• και να είσαι εκεί ωσότου σου πω. Γιατί μέλλει ο Ηρώδης να ζητά το παιδί, για να το σκοτώσει». 14 Εκείνος αφού σηκώθηκε, παράλαβε νύχτα το παιδί και τη μητέρα του και αναχώρησε για την Αίγυπτο. 15 Και ήταν εκεί ως το θάνατο του Ηρώδη – για να εκπληρωθεί αυτό που ειπώθηκε από τον ΚΥΡΙΟ μέσω του προφήτη, όταν έλεγε: Από την Αίγυπτο κάλεσα τον Υιό μου». Αυτό το χωρίο είναι αναφορά από το εδάφιο Ωσηέ 11:1. Εκεί αναφέρεται ξεκάθαρα στο λαό Ισραήλ. Ο λαός Ισραήλ ονομάζεται και στο Έξοδος 4:22, “γιος του Θεού”. Ο Ματθαίος υπαινίσσεται ότι ο Μεσσίας ταυτίζεται με το λαό Ισραήλ σ’ αυτό το εδάφιο.
Νομίζω ότι ο κ. Hubers θα έπρεπε να αναθεωρήσει τη στάση του αν πρόσεχε τα λόγια του Ιησού στη Σαμαρίτιδα: «…η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους». (Ιωάν. 4:22). Ή αν πρόσεχε τα λόγια του αποστόλου των εθνών στα τελευταία κεφάλαια 9-11 της προς Ρωμαίους επιστολής, τα οποία ελάχιστοι τα προσέχουν και όπου σχεδόν ποτέ δε γίνονται κηρύγματα, ενώ είναι η κατακλείδα των συλλογισμών του Παύλου στην επιστολή του που περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της συστηματικής θεολογίας του.

Ακόμα, έχουμε τα λόγια του Ιησού για τα οποία τόσο υπερηφανευόμαστε εμείς οι Έλληνες, καθώς τα ερμηνεύουμε σαν ο Ιησούς να μιλούσε για Έλληνες φυλετικά. Θεωρούμε πως το έθνος των Ελλήνων αντικατέστησε τους Ιουδαίους, και ότι εμμέσως αυτό προλέγει και εννοεί ο Ιησούς, μιλώντας έτσι. Αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο, γιατί η εορτή του Πάσχα γινόταν μόνο από Εβραίους περιτμημένους. Ο Θεός απαγόρευε σε απερίτμητους να λάβουν μέρος στην εορτή του Πάσχα. Και αυτοί οι "Έλληνες" είχαν έρθει να εορτάσουν το Πάσχα. Το ευαγγέλιο αναφέρει: «20 Ήταν τότε μερικοί Έλληνες από εκείνους που ανέβαιναν για να προσκυνήσουν στην εορτή (εννοεί του Πάσχα – βλέπε εδ. 12:1). 21 Αυτοί λοιπόν πλησίασαν το Φίλιππο, που ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού». 22 Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. Έρχονται ο Ανδρέας και ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού. 23 Τότε ο Ιησούς τούς αποκρίνεται λέγοντας: «Έχει έρθει η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου. 24 Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, αν δεν πεθάνει ο κόκκος του σίτου όταν πέσει στη γη, αυτός μόνος μένει. Αν όμως πεθάνει, φέρει πολύ καρπό». (Ιωάν. 12:20-24). Όπως είπαμε, λοιπόν, το πιθανότερο είναι ότι αυτοί οι “Έλληνες” ήταν είτε Έλληνες προσήλυτοι στον Ιουδαϊσμό είτε ελληνιστές Ιουδαίοι, δηλαδή Ιουδαίοι που είχαν ως μητρική γλώσσα την ελληνική. (Βλέπε Ιωάννης 7:35 [εδώ η λέξη “Έλληνας” αναφέρεται καθαρά σε ελληνόφωνους Ιουδαίους], Πράξεις 6:1 και 9:29 [σ’ αυτό το εδάφιο μερικά χειρόγραφα αντί για “Ελληνιστάς” αναφέρουν “Έλληνας”]). (Ιουδαϊκό Σχολιαστήριο της Καινής Διαθήκης, David Stern).

Ο Παύλος τονίζει επανειλημμένα:
«Αλήθεια λέω με το Χριστό, δεν ψεύδομαι, γιατί συμμαρτυρεί σ’ εμένα και η συνείδησή μου με Πνεύμα Άγιο, 2 ότι έχω μεγάλη λύπη και αδιάλειπτη οδύνη στην καρδιά μου. 3 Θα ευχόμουν μάλιστα εγώ ο ίδιος να είμαι ανάθεμα από το Χριστό υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα, 4 οι οποίοι είναι Ισραηλίτες, στους οποίους ανήκουν η υιοθεσία και η δόξα και οι διαθήκες και η νομοθεσία και η λατρεία και οι υποσχέσεις . 5 Στους οποίους ανήκουν οι πατέρες και από τους οποίους προέρχεται ο Χριστός κατά σάρκα, ο οποίος είναι πάνω σε όλους Θεός ευλογητός στους αιώνες, αμήν…». (Ρωμ. 9:1-5).
«11 Λέω, λοιπόν, μήπως σκόνταψαν , για να πέσουν; Είθε ποτέ να μη γίνει! Αλλά με το παράπτωμά τους η σωτηρία ήρθε στα έθνη, για να τους παρακινήσει σε ζηλοτυπία. 12 Και αν το παράπτωμά τους είναι πλούτος για τον κόσμο και η ήττα τους είναι πλούτος για τα έθνη, πόσο μάλλον η πλήρης προσέλευσή τους!
13 Λέω λοιπόν σ’ εσάς τους εθνικούς: Βεβαιότατα, εφόσον εγώ είμαι απόστολος των εθνών, δοξάζω τη διακονία μου 14 μήπως παρακινήσω σε ζηλοτυπία τους κατά σάρκα ομοεθνείς μου και σώσω μερικούς από αυτούς. 15 Γιατί, αν η αποβολή τους επέφερε συμφιλίωση του κόσμου με το Θεό, τι θα είναι η πρόσληψή τους παρά ζωή από τους νεκρούς; 16 Αν λοιπόν η απαρχή είναι άγια, θα είναι και η ζύμη. Και αν η ρίζα είναι άγια, θα είναι και τα κλαδιά». (Ρωμ. 11:11-16).

Σίγουρα, η τελειωτική εκπλήρωση των βιβλικών υποσχέσεων του Θεού θα πραγματοποιηθεί στο νέο ουρανό και τη νέα γη που θα φανερωθούν στο τέλος των αιώνων. Αυτό όμως δεν αποκλείει την πρόγευση που θα πάρουμε πάνω σε αυτή τη γη που ζούμε τώρα, σύμφωνα με τα λόγια των προφητών. Όλοι οι αποστολικοί Πατέρες πίστευαν στην κατά γράμμα εφαρμογή της χιλιετούς βασιλείας επί της γης. Η απόρριψη της κατά γράμμα πίστεως στη χιλιετή βασιλεία του Θεού επί της γης, αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησε από το δεύτερο ήμισυ του δεύτερου αιώνα ως αντίθεση σε κάποιους αιρετικούς, τους «άλογους», που την υπερτόνιζαν. Και αν δεν είναι κανείς προκατειλημμένος με δογματικές παρωπίδες, είναι εύκολο να αποδεχτεί κάτι τέτοιο:
«17 Επειδή, να χτίζω καινούριους ουρανούς και καινούρια γη και δεν θα υπάρχει μνήμη των προηγούμενων ούτε θα ‘ρθουν στον νου. 18 Αλλά να ευφραίνεστε και να χαίρετε πάντοτε σ’ εκείνο που χτίζω επειδή να χτίζω την Ιερουσαλήμ αγαλλίαμα και τον λαό της ευφροσύνη. 19 Και θα αγάλλομαι στην Ιερουσαλήμ και θα ευφραίνομαι στον λαό μου και δεν θα ακουστεί μέσα σ’ αυτή πλέον φωνή κλαυθμού και φωνή κραυγής. 20 Δεν θα υπάρχει εκεί πλέον ολιγοήμερο βρέφος, και γέροντας που δεν συμπλήρωσε τις ημέρες του επειδή το παιδί θα πεθαίνει 100 χρόνων ενώ ο αμαρτωλός 100 χρόνων θα είναι επικατάρατος. 21 Και θα οικοδομήσουν σπίτια και θα κατοικήσουν και θα φυτέψουν αμπελώνες, και θα φάνε τον καρπό τους. 22 Δεν θα χτίσουν αυτοί, και να κατοικήσει άλλος δεν θα φυτέψουν αυτοί και να φάει άλλος επειδή οι ημέρες του λαού μου είναι όπως οι ημέρες του δέντρου και το έργο των χεριών τους θα φτάσει σε παλαίωση οι εκλεκτοί μου. 23 Δεν θα κοπιάζουν μάταια ούτε θα τεκνοποιούν για καταστροφή επειδή είναι σπέρμα των ευλογημένων του Κυρίου και οι έγγονοί τους μαζί τους. 24 Και πριν αυτοί κράξουν εγώ θα αποκρίνομαι κι ενώ αυτοί μιλούν εγώ θα ακούω. 25 Ο λύκος και το αρνί θα βόσκουν μαζί και το λιοντάρι θα τρώει άχυρο όπως το βόδι. του φιδιού, όμως, το ψωμί θα είναι το χώμα. Σε ολόκληρο το άγιο βουνό μου δεν θα γίνεται ζημιά ούτε φθορά λέει ο Κύριος». (Ησαϊας 65:17-25).
Εκφράσεις όπως, «το παιδί θα πεθαίνει 100 χρόνων», «δε θα τεκνοποιούν για καταστροφή», αν τα δεχτούμε απλά κατά γράμμα, φαίνεται ότι αναφέρονται σε μια κατάσταση που δεν είναι ο «νέος αιώνας», αλλά ο παλαιός, ανανεωμένος και μεταμορφωμένος από την ευλογία του Θεού.
«2 Στις έσχατες ημέρες, το όρος του Κυρίου θα στηριχθεί επάνω στην κορυφή των βουνών και θα υψωθεί υπεράνω των βουνών και όλα τα έθνη θα συρρέουν σ’ αυτό 3 και πολλοί λαοί θα πάνε, και θα πουν: Ελάτε κι ας ανέβουμε στο όρος του Κυρίου στον οίκο του Θεού του Ιακώβ και θα μας διδάξει τους δρόμους του και θα περπατήσουμε στα μονοπάτια του. Επειδή, από τη Σιών θα βγει νόμος, και λόγος Κυρίου από την Ιερουσαλήμ. 4 Kαι θα κρίνει ανάμεσα στα έθνη, και θα ελέγξει πολλούς λαούς και θα σφυρηλατήσουν τα μαχαίρια τους σε υνία, και τις λόγχες τους σε δρεπάνια δεν θα σηκώσουν μάχαιρα έθνος ενάντια σε έθνος, ούτε θα μάθουν πλέον τον πόλεμο. 5 Οίκος του Ιακώβ ελάτε κι ας περπατήσουμε στο φως του Κυρίου». (Ησαϊας 2:2-5).
Και εδώ η κρίση του Θεού ανάμεσα στα έθνη, ο πόθος αυτά να μάθουν να περπατούν στα μονοπάτια του Θεού, ο νόμος που θα βγει από τη Σιών, η έλλειψη πολέμου, η πρόσκληση να περπατήσει ο Ιακώβ στο φως του Κυρίου, χωρίς προκαταλήψεις και θεολογία σε «οικονομίες», φέρει κατά νου μια υπάρχουσα κατάσταση όμοια με τη σημερινή, όπου ο Σατανάς θα είναι δεμένος και ο Χριστός θα βασιλεύει επί της γης. Δε θα υπάρχει όμως και η πλήρης τελείωση των νέων ουρανών και της νέας γης, η οποία κάποια στιγμή και αυτή θα γίνει πραγματικότητα.
Τελειώνοντας, έχω να προσθέσω ότι ο κ. Hubers θεωρεί τους Εβραίους ως ένα κοινό έθνος, χωρίς να προσέχει τις υποσχέσεις του Θεού στον Αβραάμ και τους απογόνους του. Αυτό και μόνο είναι αντιβιβλικό, κάτω μάλιστα από το φως της προφητείας που έδωσε ο Θεός στο Βαλαάμ. Ας μην ξεχνούμε πως ό,τι είπε ο Βαλαάμ για τους Εβραίους ήταν από το Θεό, παρόλον ότι εκείνος επιθυμούσε διακαώς ο Θεός να τους καταραστεί, για να αμειφθεί από το Βαλάκ:
«Ιδού, λαός που θα κατοικήσει μόνος και δεν θα λογαριαστεί ανάμεσα στα έθνη». (Αριθμοί 23:9). Ο Εβραϊκός λαός είναι ξεχωριστός λαός στο σχέδιο του Θεού. Όχι ανώτερος ούτε κατώτερος από τους άλλους λαούς. Απλά ξεχωριστός, ιδιαίτερος.
Και θα έρθει στιγμή που θα συμβεί αυτό που σήμερα είναι αδιανόητο: «Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων; Κατά τις ημέρες εκείνες [Σ.Σ. αυτό δεν έχει γίνει ποτέ μέχρι τώρα, συνεπώς είναι προφητεία που περιμένουμε την εκπλήρωσή της] δέκα άνδρες από όλες τις γλώσσες των εθνών θα πιάσουν σφιχτά, ναι, θα πιάσουν σφιχτά, το κράσπεδο ενός Ιουδαίου, λέγοντας: «Θα έρθουμε μαζί σας, επειδή ακούσαμε ότι ο Θεός είναι μαζί σας». (Ζαχαρίας 8:23). Τα κράσπεδα στα ιμάτια των Ιουδαίων συμβόλιζαν το Νόμο του Θεού. (Αριθμοί 15:37-41).

Όσον αφορά για το τελικό εδάφιο του Ησαϊα που ο κ. Hubers αναφέρει: «Το δίκιο προστατέψτε το κι ασκείτε τη δικαιοσύνη, γιατί σύντομα θα έρθει η σωτηρία μου, η δικαιοσύνη μου θα φανερωθεί». (Ησαϊας 56:1), θα είχα να ρωτήσω: Ποια δικαιοσύνη έχει κατά νου ο κ. Hubers; Tη δικαιοσύνη των πολιτικών και των ουμανιστών, ή τη δικαιοσύνη του Θεού όπως εκφράζεται στη Βίβλο, που πολύ διαφέρει από εκείνη των ανθρώπων;

Ολοκληρώνοντας την απάντησή μου θα ήθελα να προβάλλω την ακλόνητη πεποίθησή μου: Τα λόγια του Θεού στον Αβραάμ δεν επιτρέπεται να τα λάβουμε ελαφρά. «Θα ευλογήσω εκείνους που σε ευλογούν και θα καταραστώ εκείνους που σε καταρώνται. Και σ’ εσένα θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης» (Γέν. 12:3). Επαναλήφθηκαν στον Ιακώβ (Γένεση 27:29) και για όλο τον Ισραήλ (Αριθμοί 24:9). Αυτά τα λόγια έχουν διαχρονική αξία και αναφέρονται στους φυσικούς απογόνους του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Αν δε μάθουμε να ευλογούμε τους Εβραίους ανεξάρτητα από το κατά πόσο έχουν δεχτεί ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας τους που απέρριψαν, αν δε μάθουμε να τους αγαπούμε, να προσευχόμαστε για το καλό τους, για την επιστροφή τους στην αληθινή πίστη, αν δε μάθουμε να προσευχόμαστε για την ειρήνη της Ιερουσαλήμ, ας μην περιμένουμε ευλογία στο έθνος μας. Γι΄ αυτό λέω και επαναλαμβάνω: "Όποιος είναι φιλέλληνας δεν μπορεί παρά να είναι φιλοεβραίος". Ο Ιησούς λίγο πριν σταυρωθεί είχε πει για τους ομοεθνείς του, θρηνώντας για την Ιερουσαλήμ:
«Γιατί σας λέω, δε θα με δείτε από τώρα, ωσότου πείτε: Ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του ΚΥΡΙΟΥ». (Ματθ. 24:39). Συνεπώς, η μεταστροφή του λαού Ισραήλ είναι αποφασιστική, για να επιστρέψει ο Κύριος. Ο Ιησούς απευθύνεται στο έθνος του Ισραήλ, όταν μιλά στην πρωτεύουσά του, την Ιερουσαλήμ (Λουκάς 13:34-35). Μόνον όταν πιστέψουν ως έθνος οι Ισραηλίτες, θα αναφωνήσουν τα λόγια: «Ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου» για τον Ιησού το Ναζωραίο.

Χωρίς τη μεταστροφή, λοιπόν, των Εβραίων στο Μεσσία τους, κάτι που πρέπει να γίνει γενόμενος αποδεκτός και από τους ηγέτες αυτού του λαού, οι οποίοι Τον απέρριψαν, δεν πρόκειται να έχουμε την επιστροφή του Κυρίου μας. Γι’ αυτό είναι επίσης σημαντικό να προσευχόμαστε γι’ αυτόν το λαό, να τον αγαπούμε και να τον ευαγγελίζουμε. Ο Παύλος πήγαινε πρώτα στις συναγωγές και κήρυττε, και μετά στρεφόταν στους εθνικούς, σε οποιαδήποτε πόλη αποστελλόταν από το Πνεύμα. Γιατί εμείς αδιαφορούμε τόσο για τον ευαγγελισμό του λαού Ισραήλ; Μήπως το πονηρό πνεύμα μας έχει τυφλώσει, μας έχει βάλει τις παρωπίδες της αντιπάθειας, της αδιαφορίας, του αντισημιτισμού, της απόρριψης, ίσως και του μίσους, και γι’ αυτό δεν ενδιαφερόμαστε για τη σωτηρία αυτού του λαού; Αλλά τότε ας μην περιμένουμε ευλογία στο λαό μας ούτε αναζωπύρωση στην Εκκλησία του Χριστού στην πατρίδα μας. Δεν τον ευλογούμε, και ο Θεός δεν πρόκειται να μας ευλογήσει. Βέβαια αναφέρομαι στο σήμερα και όχι στο τι κάναμε κατά το 2 Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είχαμε συμπεριφερθεί σωστά. Τώρα όμως;
Ο κόσμος αυτός θα βυθίζεται όλο και περισσότερο στη βαρβαρότητα, τη βία, το ρατσισμό και την κακία. Ο αντισημιτισμός είναι ο μεγαλύτερος ρατσισμός και μίσος που διατηρείται ανέπαφο στους αιώνες κατά των Εβραίων. Μόνο η υπέρβαση αυτής της κατάρας, μπορεί να επιφέρει αλλαγή στις σχέσεις μεταξύ όλων των λαών και αποδοχή της ετερότητας των συνανθρώπων μας, που μπορεί να εκφραστεί ουσιαστικά με την αγάπη του Χριστού στις καρδιές μας. Ο Σατανάς πάντοτε επιχείρησε και θα επιχειρήσει στο μέλλον την εξολόθρευση αυτού του λαού. Αν μπορούσε να τα καταφέρει, θα αποδείκνυε ότι ο Θεός είναι ψεύτης ή ανίκανος. Ανάξιος της πίστης και της εμπιστοσύνης μας. Όσο προχωράει ο καιρός όλο και περισσότερο θα χρειάζεται να δείχνουμε με ποιανού το μέρος είμαστε. Όχι να γίνουμε προσωπολήπτες και να πάρουμε το μέρος των Εβραίων ή των Αράβων ή οποιουδήποτε άλλου. Αλλά να πάρουμε το μέρος των επιλογών του Θεού.

[Το άρθρο αυτό είναι ελαφρά τροποποιημένο σε σχέση με αυτό που στάλθηκε προς δημοσίευση στον "Αστέρα της Ανατολής"].